De vogel en mijn voetbaltrainer, vertelt een jongen van twaalf jaar in de kerkbanken me. Het is zijn antwoord op de vraag wie hij mist. Als ik hem vraag om wie hij het meest verdriet heeft, hoeft de jongen niet lang na te denken: de voetbaltrainer. En dan vertelt hij het verhaal van een trainer van achttien jaar in een rolstoel, met een ruggenmerg die is aangetast en die hem naar het einde voerde.
De uitvaart was op het voetbalveld, met de familie, zijn team en de hele vereniging rondom de kist. Het elftal had shirtjes aangetrokken, met het gezicht van de trainer daarop. De jongen vertelt dit aangrijpende verhaal met de leerlingen van de Agrarische School in mijn dorp rondom hem. Het is in het kader van Pasen.
De school wil de leerlingen iets van Pasen meegeven. Daarom mag ik aan verschillende groepen over het feest van de opstanding vertellen. Maar ik vertel niet veel, ik vraag vooral naar hun ervaringen met het sterven. Voor me zit een meisje dat net haar grootvader van 51 jaar heeft verloren. Ze is verdrietig. Dan pakt ze de ketting die ze van opa heeft gekregen, vlak voor zijn sterven. Ze kan door het glaasje heen kijken en ziet dan het lachende gezicht van grootvader. Dat doet ze soms ook in de les. Dan is opa weer even bij haar.
Als ze dat verteld heeft, pakt de jongen zijn verhaal ook weer op. Als hij een moeilijke wedstrijd moet spelen, gaan ze in een kring staan en schreeuwen ze: ‘we doen het vandaag voor de trainer’. Dat geeft kracht en dan is de trainer er toch bij. Ik vertel de jongen en het meisje dat dit Pasen is: je dierbaren leven niet meer, maar zijn toch nog bij ons.
Dat is de weg van Pasen naar Pinksteren, de overleden dierbaren lopen met ons mee, zoals Christus dat deed op de weg naar Emmaüs. De hemel is soms op aarde.
Ook voor een lange puber die op me af komt als iedereen al weg is. Of hij een kaarsje mag opsteken, voor zijn opa die er voor hem was bij de scheiding van zijn ouders. Als het licht brandt, zegt hij: nu is opa er weer even. Daarna loopt hij blij weg, de hemel is even dichtbij.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 14. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
