Het eerste dat ik in deze maand december doe als ik beneden kom, is de stekker in het stopcontact steken en de ster voor ons raam in het licht zetten. Voordat ik koffie gezet en het ontbijt klaarmaak, straalt de ster van de advent naar ieder die langskomt. Ik doe dit niet uit gewoonte, maar in het diepe besef dat ieder mens – kerkelijk of niet, oud of jong, gelovig of ongelovig – een ster nodig heeft die hem of haar de weg wijst in het leven.
Mijn vrouw heeft deze ster minstens 20 jaar geleden gekocht in het tuincentrum dat al lang niet meer bestaat. Onze zoon was toen nog een puber, onze dochter woonde ook nog thuis. Beiden zijn inmiddels uitgevlogen, kleinkinderen zijn ons toegevallen. En op de plek van het tuincentrum is een nieuwe wijk gebouwd. Maar het licht van de ster voor ons raam is alleen maar krachtiger geworden, zeker nu mijn vrouw en ik de jaren voelen. Sterker nog, juist nu het bestaan brozer wordt, krijgt het licht van de ster meer betekenis.
Dat merk ik ook als ik groepen ouderen rondleid in de abdij van Egmond en juist in deze tijd vertel over de kerststal. De ster wijst ons de weg naar die stal die Franciscus van Assisi ons heeft gegeven. Precies 800 jaar geleden organiseerde hij de eerste levende kerststal in een bergachtige omgeving, tussen Rome en Assisi in. Daar in een dorp dat door iedereen vergeten werd, wilde Franciscus de mensen laten voelen wat het betekent dat God ons leven komt delen.
De kribbe van Bethlehem is door Franciscus de kerststal geworden. En de ster van de advent leert mij dat die kerststal over ons allemaal gaat. Want in Maria herkennen we dat geen mens van zichzelf is, maar altijd leeft voor de naaste. In Jozef zien we dat het soms beter is te zwijgen en er in bescheidenheid te zijn voor de ander. Het kind in de kribbe, dat kunnen wij zelf zijn als we het moeilijk hebben en geheeld worden door de hulp van anderen. Soms voelen we ons ook herders die niet meetellen en dan toch ineens gezien worden. En de wijzen leren ons dat je van ver kunt komen om de goede weg te vinden. Maar al die karakters komen tot ons door de ster.
Als ik dit verhaal vertel aan een groep ouderen uit Heiloo, komt er na afloop een tachtiger naar me toe. Hij vertelt dat de ster echt bestaat in zijn leven. In 1963 vaart hij als binnenschipper naar Hoorn als een andere boot hem waarschuwt voor storm op het IJsselmeer. Hij is eigenwijs, vaart door en dreigt midden in de storm te zinken. Als hij denkt dat zijn laatste uur geslagen heeft, schijnen twee zoeklichten in zijn gezicht. De andere boot is omgekeerd, heeft hem gezocht en gered. Voor de rest van zijn leven is dat de ster van de advent en Kerstmis. God waakt over hem en over ons, in mensen die zich omkeren en ons redden. In die mensen wordt Christus opnieuw geboren. En naar dat kindje Jezus wijst de ster van de advent voor mijn raam. Zalig Kerstmis, gezegend 2024.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 51/52. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
