In onze geloofsgemeenschap organiseren we twee keer per jaar huiskringen. Kleine groepjes komen dan zes keer in de avond samen om door te praten over de inhoud van een boek of een tijdschrift. Dat doen we in het najaar op weg naar de Advent en in het voorjaar rond Pasen. We lezen op dit moment het mooie boek van Dirk De Wachter over troost en vertellen elkaar voorbeelden van de kleine goedheid in ons leven. Juist deze persoonlijke verhalen in kleine kring verdiepen het geloof en versterken de gemeenschap.
In de bijeenkomst van afgelopen maandag stond de vraag centraal wat je zelf troost geeft. Toen ieder zijn of haar verhaal verteld had, kreeg ik het woord en hoefde ik niet lang na te denken. Op mijn netvlies stond het gezicht van mijn jongste kleinzoon. Nog maar net 9 jaar oud stond hij met grote ogen voor ons huis, rode wangen van de kou, naast zijn gele fiets waarmee hij van Hollandsche Rading naar Maartensdijk was gekomen. Zonder zijn grote broer, zonder zijn moeder. Nee, op eigen houtje, zondagmiddag. Hij wilde naar opa en oma. En toen hij binnen wat lekkers had gegeten en gedronken, kwam de onvermijdelijke vraag: opa, ga je mee voetballen op het schoolplein? Zijn ouders en broer waren er inmiddels ook, met de auto. Dus ging ik samen met mijn kleinzoons een balletje trappen op het schoolplein achter de kerk.
Waarom troost me dit nou allemaal, in een tijd dat we beproefd worden door de ergste beelden van oorlog en geweld en in een periode dat we ons opmaken om een nieuwe Tweede Kamer te kiezen? Deze beelden van mijn jongste kleinzoon voor het raam en de beide kleinkinderen op het schoolplein ontroeren me diep omdat het leven wordt teruggebracht tot het meest wezenlijke: de blije ogen van een kind en de onbevangenheid van kleinzoons die hun telefoon even laten liggen en gelukkig zijn met een bal die in de kruising vliegt.
Zelfs toen het donker werd, wisten ze van geen ophouden. De jongste ging voorzetjes geven, de oudste rondde af. Er klonk geen onvertogen woord. De oorlog was ver weg, de verkiezingsretoriek deed er even niet toe. Troost is dat twee kleinkinderen aan een bal genoeg hebben en zo in het donker licht geven.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 47. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
