Met enige regelmaat logeren de kleinkinderen bij ons. Dat is bijna altijd een feest, want ze mogen zelf kiezen wat we eten. En daarna worden er spelletjes gedaan, vooral door mijn vrouw die hun leert hoe je je kunt bekwamen in kwartetten, ganzenborden en zelfs monopoly. Het is fascinerend om te zien hoe hun mobiele telefoon even niet meer meedoet en hoe hun aandacht volledig in beslag wordt genomen door de ontdekking van andere talenten. Daarmee leren ze dat je om plezier te maken of om te winnen altijd een ander nodig hebt en dat je niet altijd krijgt wat je vraagt.
Die spelletjes zijn een les voor het leven, ze leren ook te verliezen. Met die lessen gaan ze naar boven om tanden te poetsen en naar bed te gaan. Mijn vrouw bidt dan altijd voor. De oudste, Fedde, vouwt zijn handen, kruist zijn vingers, sluit zijn ogen en bidt hartstochtelijk mee. De jongste, Sam, gaat dan klieren en wil de dissonant zijn, hoe vaak we ook uitleggen dat dit niet netjes naar zijn oudere broer is.
Alles werd anders toen Sam alleen kwam logeren. Na het eten en de spelletjes ging hij naar bed en verbaasde hij mijn vrouw met de vraag of ze wilde voorbidden. Die kleine man die steeds zijn oudere broer dwars zat tijdens het bidden, vroeg er nu zelf om. Sterker nog, toen mijn vrouw klaar was, wilde hij een langer gebed. Met gevouwen handen en gekruiste vingers deed hij hartstochtelijk mee. Zo liet Sam zien dat ieder mens een andere kant heeft. Er zit in hem dus meer onbevangenheid voor het bidden als zijn oudere broer er niet bij is.
Ik heb ervan geleerd dat de diepste stem in kinderen ruimte nodig heeft om gehoord te worden. Zo vroeg Sam laatst aan zijn vader: “Wil je opa worden?” Iedereen moest lachen om deze filosofische vraag. Hij kreeg het biologische antwoord, van zijn vader en van zijn oudere broer. Maar dat bedoelde Sam niet. “Je wordt opa als je oud wordt”, maakte hij duidelijk. Aan tafel viel iedereen stil. We luisterden naar een kleinzoon van zeven jaar die vooral wil dat zijn vader nog lang blijft leven. Kinderen tonen hun hart als er ruimte is voor hun ziel.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 43. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
