“Als je geen oma was, wat zou je dan willen zijn?” Het is een vraag die alleen maar een kind kan stellen. En die komt uit de mond van onze kleinzoon Fedde. Hij zit in groep twee van de basisschool en denkt geregeld hardop na over het leven als kleuter. Hij
ontdekt steeds meer en geeft daar op geheel eigen wijze woorden aan. Daarom heeft mijn vrouw sinds kort een klein schrift bij de hand om op te schrijven wat hij allemaal de moeite waard vindt.
Zo zat hij laatst bij mijn vrouw in de auto, samen met zijn kleine broer. “Kijk, Sam, de maan, die volgt ons”, aldus Fedde wijzend naar het licht buiten, om daar korte tijd later aan toe te voegen: “Er is één maan, er is één zon, er is één ruimte”. Mijn vrouw wist niet wat ze hoorde en vroeg zich af wat er allemaal in het hoofd van een vijfjarige om gaat.
Onze kleinzoon zegt wat hij ziet, vraagt wat hij niet begrijpt en benoemt wat hem verbaast. Er is geen angst om te falen, er is nooit verlegenheid om tekort te schieten, er is nimmer de bezorgdheid om fouten te maken. In een tijd dat regels domineren en dat wantrouwen en cynisme de overhand hebben, kleurt Fedde letterlijk en figuurlijk buiten de lijntjes en maakt zo grote stappen in het bestaan van een kleuter.
Hij valt en staat weer op, hij stoot zijn hoofd en heeft bijgeleerd. En hij schaamt zich nergens voor, ook niet als het om het geloof gaat. Hij krijgt op de oecumenische school in zijn dorp best veel mee van bijbelse verhalen. Die kennis wilde hij op een dag met mijn vrouw delen.
“Oma, weet je wat de achternaam van Jezus is?”, vroeg hij om vervolgens triomfantelijk in het rond te kijken en hardop te roepen: “De achternaam van Jezus is Christus”. En daarmee was de koek nog niet op. Want toen we samen aan tafel zaten, deed hij zijn eigen kruisteken voor: “Hemel, aarde, jij, ik, wij samen”. Hij vouwde vervolgens zijn handen en begon te eten. Mijn vrouw en ik werden er stil van.
