Door onze vaste columnist Leo Fijen
Wanneer ik zaterdagmiddag na een lange autorit mijn dorp inrijd zie ik dat heel veel mensen bij het winkelcentrum samen zijn. Ze staan daar niet zomaar, ze kijken naar Sinterklaas. Het is een geluid van jewelste. Iedereen in het dorp weet het nu: Sinterklaas is in het land. Ook mijn kleinkinderen zijn niet te houden. Ze hadden al lang weer thuis moeten zijn maar kijken nog steeds hun ogen uit naar Sinterklaas.
Veel drukte
De oudste van vijf jaar beleeft het allemaal heel bewust, de jongste van twee jaar vindt het vooral veel drukte en geeft er de voorkeur aan in de buggy te blijven zitten. Daar is hij veilig, voor de drukte, voor Sinterklaas en al zijn helpers.
Logeren
Ik zit al lang en breed kranten te lezen wanneer de kleinkinderen met oma voor de deur staan. De oudste is een geboren verteller en weet van geen ophouden. Hij heeft meegedaan met spelletjes en hij heeft volop meegezongen voor Sinterklaas. De jongste is nog niet zo ver dat hij hele zinnen kan maken en beperkt zich dus tot woorden. “Klaas, handje geven, oma mee.” Deze drie woorden klinken het hele weekend door onze huiskamer. Want ze mogen logeren.
Schoen zetten
Na poffertjes en een goede douche staan ze met hun gewassen haren in pyjama voor de open haard. Daar zetten ze hun schoen. Daar zingt de oudste de liedjes die hij kent, de jongste beweegt wat mee. En als hij met oma de trap op klimt om te gaan slapen, klinkt het nog steeds: “Klaas, handje geven, oma mee.”
Tekeningen
In de ochtend zijn ze al vroeg wakker en ga ik met hen naar beneden. De oudste heeft een kleurboek gekregen en is al aan het tekenen geslagen. De jongste heeft het nog steeds over oma die mee was naar Sinterklaas. Als ik een paar dagen later met hem wat aan het spelen ben, heeft hij alleen maar oog voor tekeningen met Sinterklaas erop. Ik tel even niet mee in zijn leven. Oma staat met stip op nummer één. Want zij bracht hem bij de hand van Sinterklaas. En daarom blijft hij het tot 5 december herhalen: “Klaas, handje, oma mee.”
