Door onze vaste columnist Leo Fijen
Dinsdag is oppasdag bij ons thuis. Dan gaat om 8.00 uur reeds de bel die veel te lang wordt ingedrukt door onze oudste kleinzoon. Als we open doen, staat hij lachend voor de deur, geeft ons een dikke kus en rent naar de basisschool van ons dorp.
Op weg naar zijn vriendjes, altijd met een lach op zijn gezicht en steeds weer met veel zin om naar zijn klas van groep twee te gaan. En als de oudste al bijna uit het zicht verdwenen is, moet de kleinste van twee jaar oud nog binnenkomen. Muts op, handschoenen aan, das om: meer vertederend kan een kleinkind niet ogen, met rode wangen van de kou als toegift.
Als hij in de gang staat is het eerste wat hij roept: “Jas uit, schoenen uit!” Daarna gaan zijn armen omhoog en loopt hij dansend de kamer binnen. Ik maak de dinsdagochtend niet mooier dan hij is. Zo gaat het in deze weken van de winter. En ik wens het iedereen toe om alleen maar te kijken naar het alledaagse leven van kleine kinderen.
De oudste van vijf jaar komt verdrietig van school omdat zijn beste vriendje niet met hem wil spelen. Hij leert wat het betekent om afgewezen te worden en toch weer door te gaan. Dus gaat hij kleuren, aan tafel bij oma. En zo kan hij na een paar minuten weer lachen.
De jongste van twee jaar heeft de hele ochtend plezier. Terwijl ik het nieuws tot me neem over alle ellende in de wereld en over alle politieke verdeeldheid in Nederland, staat mijn kleinzoon te springen op de bank. En dan vraagt oma of hij een liedje kan zingen. De kleine man twijfelt geen moment, steekt zijn armen in de hoogte en brabbelt de woorden die hij van zijn juf op de peuterspeelzaal heeft geleerd.
Het lijkt echt op een liedje dat we allemaal kennen als ‘Zag twee beren broodje smeren’. Als hij klaar is, straalt hij als nooit tevoren en ontroert hij me diep. Het is mijn moment van de week, als een ode aan de onbevangenheid die we als volwassenen zo vaak kwijt zijn.
