Door onze vaste columnist Leo Fijen
Ze zit op de eerste rij en maakt een kwetsbare indruk. Ik ontmoet haar bij de eerste lezing van dit jaar. Ze is al op hoge leeftijd en gaat wat gebogen door het leven. Maar dat zijn impressies van mijn kant.
Als de pauze voorbij is vraagt ze of ze wat mag zeggen. En dan vertelt ze haar verhaal. Over een gelukkig leven zonder te veel rimpels en zonder te veel vragen rond begin en einde van het bestaan. Over een vanzelfsprekend leven dat misschien wel voorbijging aan de dankbaarheid. Totdat alles anders werd.
Ze werd getroffen door een beroerte en kon niets meer. De vrouw die nergens over na hoefde te denken werd gedwongen om bij alles hulp te vragen. Ze vertelt dit verhaal in de ontmoetingsruimte van een lokale kerk. Er zijn zo’n vijftig mensen die dicht op elkaar zitten en de adem inhouden. Je kunt een speld horen vallen.
De oude vrouw heeft geen microfoon en vertelt in alle rust over haar leven. Ze kon niets meer na de beroerte en dacht dat ze nooit meer kon lopen. Maar na veel oefenen lukte het haar om de eerste stappen buiten te zetten. Dat moment zal ze nooit vergeten, ook omdat ze toen ontroerd werd door de eerste bloem die ze in het plantsoen zag. Dat voelde voor haar als een wonder: om een bloem in de lente met eigen ogen te kunnen zien bloeien en daar zelf naartoe te kunnen lopen.
Dat vervulde haar met dankbaarheid. Ik herhaalde voor alle aanwezigen het woord dankbaarheid. En toen voegde deze vrouw eraan toe dat ze blijkbaar eerst moest vallen en op het nulpunt van haar bestaan moest komen om anders naar het leven te kijken.
Zelfs een kopje dat ze zonder brokken van de keuken naar de woonkamer wist te dragen, maakte haar dankbaar. Dan kon haar hart juichen en was haar dag geslaagd. Ze is dankbaar voor al het kleine dat haar geschonken wordt. En die dankbaarheid heeft ook een naam: God.
