Als ik vanuit mijn zolderraam naar buiten kijk, geniet ik van het park van mijn dorp. Alles is op z’n mooist. De zon streelt mijn gezicht, de bomen betoveren met al hun kleuren mijn ogen, de kinderen die naar school gaan zingen hun blijheid naar mijn oren. Het is herfst, de natuur is niet meer ver af van het kantelpunt naar de winter: de grootste schoonheid komt tot me vlak voordat storm en regen me confronteren met de vergankelijkheid.
De schepping leert ons zo de kunst van het sterven. Daarom weet je door de vallende bladeren dat dit de tijd is om onze doden te gedenken. Dat doen we met Allerheiligen en Allerzielen. Mensen die ons heilig zijn en ons ontvallen zijn, staan centraal. Ook mijn vader en moeder. Ik kijk dan naar oude foto’s van vakanties in Duitsland en voel de liefde door de beelden heenkomen. Ze staan keurig te poseren in Fritzlar, dat mooie stadje in Hessen met vakwerkhuizen. Ik zie het geluk van mijn ouders en zou het liefst tegen hen willen praten om te vragen hoe het met hen gaat, in de hemel niet ver van God. En ik realiseer me dat ze minder dood zijn dan ik had gedacht: ik spreek hen aan, ik vraag hun te bidden voor mij. Mijn vader en moeder zijn dertien en elf jaar dood, maar komen steeds dichterbij. Dat is het mysterie van de dood: dat onze overleden dierbaren steeds weer tot leven komen.
Als ik zo zit te mijmeren bij de foto’s van mijn ouders en bij de schitterende kleuren van de herfst, ontvang ik een mail van een lezer. Ze vertelt me over haar vader die stierf toen ze nog maar vijf jaar oud was en aan wie ze geen herinnering heeft. Van haar oudere zus kreeg ze laatst het kerkboek van haar vader. En als ze daar in bladert, is haar vader meer nabij dan hij ooit was. Haar moeder stierf toen ze 23 jaar was. Ze was niet bij haar overlijden maar hoorde later wel haar stem. Sindsdien weet deze lezer dat de doden niet dood zijn maar tot ons blijven spreken. Dat is Allerzielen
