Door onze vaste columnist Leo Fijen
Het moest een keer gebeuren. Ik ben boos geworden op mijn kleinzoon van 4 jaar. Niet zomaar boos, maar heel boos.
Op een zondagmiddag die eindeloos duurde omdat het buiten regende. Misschien kwam het door het belabberde weer. We zijn gewend even naar buiten te gaan en daar een balletje te trappen.
Maar van een potje voetbal kwam natuurlijk niets. Toch heb ik hem uiteindelijk mee naar buiten genomen en een rondje om het dorp gelopen. Lekker helemaal nat worden van de regen van boven en de plassen van onder.
We spetterden door het dorp. Toen we thuiskwamen, konden we zo aan tafel gaan en heerlijk warm worden van het eten. Mijn kleinzoon Fedde is geen held met eten, maar overtrof zichzelf.
Misschien kwam dat wel door zijn broertje van een jaar oud. Die eet doorgaans alles op, waarna Fedde niet kan achterblijven. Hij wil niet onderdoen voor zijn kleine broer.
Jaloezie heet dat. Mijn kleinzoon van vier jaar heeft er moeite mee dat hij de aandacht moet delen met zijn kleine broer Sam. Dat gaat soms zo ver dat Fedde ook weer kruipend over de grond gaat en in alles het gedrag van zijn broertje kopieert.
Na het eten was het weer zo ver. Sam liep rondjes, dus moest Fedde ook rondjes om de tafel lopen. Met de dure bril van zijn vader, hangend over zijn neus. Het was wachten tot het mis zou gaan.
Maar wie Fedde ook tot bedaren probeerde te brengen, niemand kon hem bereiken in zijn doorgedraaide rondjes. Op dat moment schreeuwde ik boos zijn naam en schrok hij zo dat hij huilend naar de gang verdween.
Na tien minuten sloop hij beschroomd de kamer weer in. Sorry opa, snikte hij nog na. Ik troostte hem en zei hem dat ik ook niet zo had moeten schreeuwen.
Toen trok ik hem bij me op schoot en zochten we troost bij elkaar. Soms wint de irritatie het van de liefde, ook bij je kleinkind.
Maar de liefde is uiteindelijk altijd sterker. Daarom durfde ik als grootvader tegen mijn kleinzoon te zeggen dat ik het niet goed had gedaan.
