Door onze vaste columnist Leo Fijen
Als de advent oproept tot waakzaamheid en er nog veel werk wacht op weg naar de feestdagen, neem ik graag bewust een paar dagen afstand. Samen met mijn vrouw trek ik naar Egmond aan Zee en geniet daar van het strand.
Maar het meest geniet ik van mijn oudste kleinzoon die in het weekend met ons mee mag. Fedde is nu ruim vier jaar jong en zegt tegen iedereen die het horen wil dat hij met opa en oma op vakantie gaat.
Als we hem vrijdagmiddag bij school ophalen, is hij de koning te rijk. Daar is weinig van over wanneer hij de eerste nacht in een vreemd huis moet doorbrengen.
De wind huilt om het huis en de regen tikt tegen het raam. Fedde vraagt of het licht aan mag blijven en of opa uit zijn favoriete boeken komt voorlezen.
Terwijl ik dat doe, kan Fedde niet van de bodylotion van mijn vrouw afblijven. Ruikt lekker, opa, lacht hij. En hij smeert de lotion overvloedig op zijn gezicht en armen.
Dat deed hij al toen hij net één jaar oud was. Nu doet hij het nog steeds, met alle gevolgen van dien. Het deksel is even kwijt en blijkt bij nadere inspectie mijn broek overgoten te hebben met lotion.
Fedde schrikt ervan en moet een beetje huilen. Sorry opa, snikt hij. Geeft niet, antwoord ik en veeg de lotion van mijn broek. We zeggen niets tegen oma, bezweer ik.
Hij kan weer lachen en wil gaan slapen. Maar ik moet wel naast hem liggen, net zo lang tot hij in slaap valt.
Ook daar is niets in veranderd. Dat was al zo toen hij nog geen jaar oud was. Ik val eerder in slaap dan Fedde en word weer wakker als hij in dromenland is.
Dan kijk ik naar hem en merk aan mezelf dat ik ontroerd ben. Sterker nog, mijn slapende kleinkind raakt me meer dan drie jaar geleden.
Misschien komt dat wel omdat Fedde me leert dat een mens als een kind mag blijven dromen, ook in deze donkere tijden voor de wereld. Mijn kleinkind wijst me de weg naar het licht.
