Jacob Derwig vertolkt een hoofdrol in de nieuwe dramaserie ‘Elixer’. Die speelt zich af in de wereld van de farmaceutische industrie, die niet altijd het beste voorheeft met de mens.

Jacob Derwig beweegt zich te voet door het drukke verkeer van Rotterdam, waar hij heeft gerepeteerd voor een eigen bewerking van het Shakespeare-stuk Hamlet. “Of repeteren écht werken is?” zegt hij lachend door de telefoon. “Zeker, maar ook erg leuk. Het is spannend, want we spelen het ditmaal met slechts drie mensen. We hebben dat zelf bedacht en het moet zich nu bewijzen. De hoofdrol wordt vertolkt door mijn zoon Roman. Hamlet gaat ook over vaders en zonen en de groei van de zoon naar volwassenheid. Het samen kunnen spelen met mijn zoon is natuurlijk een groot cadeau.”

Zie je iets van de jonge Jacob in hem terug op het podium?

“Absoluut. We lijken fysiek op elkaar, dat valt niet te ontkennen. En hij bereidt zich enorm goed voor, wil zoveel mogelijk weten, net als ik. Maar hij is vooral heel erg zichzelf, heel eigen. Dat is het allermooiste: dat je je zoon ziet opgroeien tot wie hij zelf is.”

Je echtgenote Kim van Kooten acteert ook. Is jullie dochter Kee ook gegrepen door het vak?

“Ze is nu zeventien en wil dit ook gaan doen, ja. Ontzettend leuk. Er is van ons uit geen enkele dwang of sturing geweest. Maar ze hebben natuurlijk wel gezien hoe leuk het vak kan zijn en met wat voor bijzondere mensen je kunt werken.”

Het hele artikel leest u in KRO Magazine 9. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

In de film ‘Pinksterprins’ speelt Daniël Boissevain een voorganger bij de Pinkstergemeente. Hoewel zijn eigen leven er anders uitziet, weet hij hoe het is om in een aparte omgeving om te groeien. ‘Alles kon en mocht. Het was grenzeloos.’

Wat voor film is ‘Pinksterprins’?

“Het verhaal is gebaseerd op de ervaringen van regisseur Karsten de Vreugd. Hoofdpersoon Thomas – een rol van Jonas Smulders – is opgegroeid bij de Pinkstergemeente. Nu hij 25 is, krijgt hij daar steeds meer vragen over. Hij wil verder kijken dan de wereld waarin hij is opgegroeid, weten wat er achter het hek zit. In mijn rol als voorganger begrijp ik Thomas heel goed; mijn personage is zelf ook zoekende geweest, speelde in een rockband en gebruikte drugs. Uiteindelijk vond hij zijn redding in het geloof. Dat wil hij nu, soms met harde hand, aan Thomas meegeven.”

Wat maakt de film zo bijzonder?

“Dat het verhaal met zo’n open blik wordt verteld. Zo kan de kijker binnenkijken in deze wereld, zonder dat daar meteen een oordeel aan verbonden is. Niet over de kerkleden, niet over Thomas’ keuze. De geloofswereld was voor mij compleet nieuw; door Pinksterprins ben ik gaan begrijpen dat het geloof voor veel mensen echt een uitkomst is, dat het een gevoel van veiligheid geeft. Tegelijk kan het voor een gesloten bubbel zorgen. Bij de Pinkstergemeenschap leidt dat tot een onoverkomelijke situatie: wie tegen de stroom in gaat zwemmen, wordt letterlijk verbannen.”

Je groeide zelf ook op in een bubbel, maar wel een compleet andere dan de Pinkstergemeenschap.

“Inderdaad, ik ben opgegroeid op Ruigoord, een hippiegemeenschap. Als klein jongetje reisde ik met mijn ouders de hele wereld over. We maakten straattheater en ik ging dan met de pet rond. Alles kon en mocht, het was heel grenzeloos. Toch was ook dat een gesloten gemeenschap. De rest van de wereld werd als burgerlijk gezien: dáár hadden de mensen oogkleppen op, snapten ze niets van de wonderen van de wereld. Eigenlijk is het natuurlijk zo dat wie vindt dat anderen oogkleppen dragen, die over het algemeen vooral zélf op heeft. Het is heel bekrompen om zo oordelend te denken.”

Het hele artikel leest u in KRO Magazine 8. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

Jonnie en Thérèse Boer bouwden driesterrenrestaurant De Librije zelf op. Hun kinderen Jimmie en Isabelle en chef Nelson zijn sinds kort mede-eigenaar. De documentaireserie ‘De opvolging ‘volgt de vijf kopstukken.

Jullie kinderen Jimmie en Isabelle en Librije-chef Nelson Tanate zijn sinds kort mede-eigenaar van het gastronomisch imperium dat jullie z’n tweeën hebben opgezet. Hoe moeilijk was het om anderen daarin toe te laten?

Jonnie: “Helemaal niet. Thérèse en ik denken altijd heel ver vooruit. Vijf jaar geleden zijn we samen gaan zitten: wat gaan we doen? Gaan we door tot ons tachtigste of maken we een plan om af te bouwen? Het werd het laatste. We houden van ons werk, maar op een gegeven moment moeten we stoppen. Dat is goed, een mens kan niet zijn hele leven op de toppen van z’n kunnen presteren. Dan gaan we reizen, naar landen waar je goed kunt eten. Dat doen we nu al, we gaan steeds iets langer op vakantie. Niet dat meteen al wilden afbouwen, maar een plan moest er wel komen. Toen we daarmee begonnen was Jimmie negentien – hij kookte al wel – en Isabelle zestien. Er was geen sprake van dat ze toen al in de zaak zouden komen, maar we zijn wel langzaam met ze aan de gang gegaan. Of ze de horeca in wilden of liever tandartsassistent zouden worden, het maakte ons niet uit.”

Echt niet?

Jonnie: “Nee, als ouders wil je dat een kind iets doet waar het gelukkig van wordt, wat dat ook is. We hebben Jimmie en Isabelle nooit gepusht. De laatste vijf jaar is langzaam duidelijk geworden dat ze de zaak in wilden. Een jaar of twee geleden vertelden we de kinderen dat er een rijke Arabier was die De Librije wilde kopen met alles erop en eraan. Voor een heel dikke bak geld. Ze werden hartstikke gek. En boos. Dat was voor ons het signaal dat ze het écht wilden. Daarna hebben we heel veel gesprekken gehad over hoe ze dit konden doen. Onze financieel adviseurs hebben vervolgens een plan gemaakt hoe ze het veilig, netjes en mooi kunnen overnemen. Daar zitten we nu middenin.”

Thérèse: “De komende vijf jaar gaan ze stap voor stap dingen overnemen. Nelson is daarin een heel belangrijke factor. Hij werkt al dertien jaar bij ons en is inmiddels chef-kok van De Librije. Hij hoort gewoon bij onze familie. Hij is organisatorisch heel sterk en kan heel goed overweg met Isabelle en Jimmie. Samen met ons begeleidt hij ze en leidt ze op. Jonnie en ik weten nog niet wanneer we definitief stoppen. Dat zien we wel. Als het zover is, zijn zij er klaar voor.”

En dat is allemaal te zien in ‘De opvolging?’

Thérèse: “Ja, dat klopt. Het gaat over wat we allemaal doen in ons werk, niet te veel privé. Dat wilden we niet. Het is een serie over het reilen en zeilen van De Librije. Er is twee jaar lang gefilmd, het is echt heel mooi geworden.”

Jonnie: “Willemiek Kluijfhout is de regisseur. Ik kende haar van de documentaire die ze over Sergio Herman heeft gemaakt. Ik heb haar verteld dat ik niet zo’n kok als Sergio ben. Ik schreeuw niet, geen gevloek. Wij hebben heel lang gewerkt aan een rustige keuken. Gelukkig was dat precies wat ze wilde laten zien.”

Het hele artikel leest u in KRO Magazine 7. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg