Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

De tweede kaars in de Advent is voor Carola van ’t Schip-Nieuwboer, een bevlogen vrouw die vanaf 1998 raadslid voor de gemeente Heerhugowaard is en altijd op de bres heeft gestaan voor de belangen van alle inwoners.

Veiligheid en voorzieningen in sport, cultuur, onderwijs en gezondheidszorg. Dat zijn haar prioriteiten, 26 jaar achtereen, ook als plaatsvervangend voorzitter van de raad. Deze vrouw heeft altijd geleefd voor haar naaste, in haar woonplaats en in haar gezin.

Dat leer ik beter kennen vanaf begin oktober. Dan krijg ik het verzoek of ik haar in het hospice van Egmond aan Zee de communie wil brengen en met haar wil bidden. Ze weet dat haar einde nabij is en zoekt steun in haar katholieke opvoeding.

Samen hebben we een paar keer het Onze Vader en het Wees Gegroet gebeden. Maar de meeste tijd luister ik naar haar verhaal dat grote indruk op me maakt. Want vanaf 2012 vecht ze tegen een dodelijke ziekte. Opgegeven en toch weer doorgegaan, geopereerd en toch weer opgestaan, met dank aan zoveel betrokken artsen.

Als ergens in deze tijd van Advent duidelijk wordt hoe kostbaar het leven is, dan laat zij het zien. Opgevoed met het licht van Christus zoekt Carola dat licht voortdurend in het donker van haar ziekte. En ze wijst haar man, kinderen, ouders en allen die haar dierbaar zijn voortdurend op dat licht. Zelfs als ze weet dat het einde echt nabij is, kijkt ze naar het licht en leeft ze dat voor. Zo trouwt ze haar eigen dochter als ambtenaar van de burgerlijke stand in Heerhugowaard, zo hoort ze van haar zoon dat ze oma gaat worden.

Leven en dood komen zo heel dicht bij elkaar, in het huwelijk van haar dochter en in het aanstaande vaderschap van haar zoon. Daar wijst ze mij op in haar kamer van het hospice. Ze vertelt over het nieuwe leven terwijl het om haar heen donker wordt. Als iemand heeft voorgeleefd waar het in de Advent om gaat, dan is het deze moedige vrouw Carola van ’t Schip-Nieuwboer. Als een rots in haar gezin en voor velen daarbuiten, haar tweede doopnaam is niet voor niets Petronella. Als een moeder voor velen, haar derde doopnaam is Maria. Als een licht in het donker. Zo is ze gestorven. Rust zacht, lieve Carola.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 49. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

In de Advent maken we de weken naar de geboorte van Christus tastbaar door de Adventskrans. Daar staan vier kaarsen die in de duisternis van onze wereld en in het donker van december het licht van Christus steeds meer nabij brengen.

We steken die kaarsen aan waar onze naasten bij zijn en waar de leden van onze kerk ook aanwezig zijn. Zo brengen die kaarsen gemeenschap in een samenleving waar je het steeds vaker zelf moet uitzoeken. De lichten van de Adventskrans verbinden op die manier mensen dichtbij en verder weg. En ze verbinden ons met de redder van de wereld, kindje Jezus.

Die kaarsen doen ook nog wat anders: ze geven hoop en vertrouwen dat we mogen geloven in een andere wereld die niet om ons eigen ik maar steeds om de ander draait en die ook richting aangeeft: niet ik, maar wij. Daar moest ik allemaal aan denken toen ik laatst moest wachten op het Centraal Station van Utrecht.

Het was zondagavond, de trein naar Hollandsche Rading zou pas een half uur later vertrekken. Om de tijd te doden stapte ik de kiosk binnen en zag daar de autobiografie liggen van Aleksej Navalny, voor het grootste deel geschreven in gevangenschap. Daar overleed hij ook, begin van dit jaar, ver weg van de bewoonde wereld, onder verdachte omstandigheden.

Deze moedige oppositieleider in Rusland werd de dood ingedreven door dictator Vladimir Poetin. En velen vroegen zich af waarom Navalny ooit terug was gegaan naar Rusland, nadat hij maar net een vergiftiging had overleefd en in Duitsland weer de weg naar gezondheid vond. Aleksej Navalny dacht niet aan zichzelf, maar aan zijn landgenoten die hongeren en dorsten naar gerechtigheid en in vrijheid willen leven. Hij wilde bij hen zijn. Daarom ging hij terug, om hen en de waarheid te dienen. Hij werd gedragen door zijn geloof.

Op die zondagavond bladerde ik door zijn autobiografie en werd getroffen door zijn woorden op de laatste pagina. Daar, op pagina 518, schrijft hij dat hij zijn lot aanvaardt en dat hij gelooft in het Koninkrijk van God. Want daar is geen angst en daar is de ziel onsterfelijk. Met dat visioen moet hij gestorven zijn, het eeuwige licht. Voor deze moedige held met dit onwankelbare geloof steek ik de eerste kaars van de Adventskrans aan.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 48. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

In mijn tiende levensjaar mocht ik voor het eerst op voetbal bij RKVV Onze Gezellen, de vereniging die me altijd dierbaar is gebleven. Mijn vader was er elftalleider en had ooit de moed om de piepjonge Ruud Geels op te stellen in het eerste team. Mijn broer was daar altijd, mijn zussen speelden er softbal en handbal.

Zo’n vereniging was als een tweede huis. Daar kwam je thuis. Zelf was ik er trainer en begeleider van de jeugd en speelde meer dan 250 wedstrijden in het eerste team. Ze voetballen nog steeds op hetzelfde complex, op de grens tussen Santpoort en Haarlem Noord.

Als je daar ooit lid bent geweest, blijf je het voor je leven. Dat gaat nooit meer uit je ziel. Dus toen de spits van weleer me belde om te vertellen dat hij dood zou gaan, reisde ik af naar Wijhe, naar zijn ziekbed. Korte tijd later stierf hij en leidde ik de ceremonie bij zijn afscheid.

We hadden elkaar heel lang niet gezien, maar bleven altijd verbonden met elkaar. De verbindende schakel was de katholieke voetbalvereniging Onze Gezellen. Daar ben je voor je leven gevormd: ik leerde dat iedere speler van waarde is, ik ontdekte daar ook dat het niet om jezelf, maar altijd om de ander gaat en dat je met elkaar meer bereikt dan in je eentje. Als je dat mag ervaren, trekt die voetbalclub je hele leven met je mee, ook als je verhuisd bent en als je in Maartensdijk de wedstrijden van je kleinzoon fluit.

Onze Gezellen bestaat volgend jaar net als de KRO honderd jaar. En wat voor mijn club geldt, gaat ook op voor KRO. Als je daar ooit lid van bent geweest, blijf je dat voor het leven. Want onze omroep was en is ook als een tweede huis. Katholiek zijn betekent dan: dat je er bent voor je naaste, Christus kan herkennen in de ander en zo betekenis geeft aan je leven. Zo was en is de KRO als metgezel in je leven. Tot aan je sterfbed toe. Het laatste wat mijn vader las, was de gids van de KRO. Die lag naast zijn kussen. Zo is hij gestorven, met de gids naast hem. En zo kwam mijn vader thuis bij God. Daarom blijft de KRO altijd mijn tweede huis.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 47. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum