Column Leo Fijen: Schier
Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.
Soms kom je thuis op plekken waar je nooit geweest bent. Op een eeuwenoude wierde, een buurtschap niet ver van Winsum, in een monumentale boerderij aan een doodlopende weg. En juist daar gaat alles open. Want ik ontmoet daar Theo Onnes, de kunstschilder die dertien jaar geleden mijn pad kruiste op Schiermonnikoog.
Zomers achtereen was ik daar, met een vaste cameraploeg en met een geweldige eindredacteur. En altijd vroeg ik eilandgasten wat er in hun rugzak zat. De mooiste en verdrietigste verhalen hoorde ik daar. Het verhaal van Theo Onnes was prachtig: vanwege een zieke moeder als baby door anderen verzorgd op het eiland, daarom vergroeid met die kleinste gemeente van Nederland en pas op latere leeftijd geantwoord op de stem van zijn hart om kunstschilder te worden.
Zijn werk is te zien in die oude boerderij van Maarhuizen, zijn leven is vastgelegd in een boek. Bij de presentatie mocht ik iets zeggen over het eilandgevoel. Want het is geen toeval dat iedereen op Schier zijn of haar verhaal wil doen.
In de eindeloosheid van de schepping voel je je kleiner dan ooit en deel je in iets dat veel groter is dan jezelf. Je ego wordt gerelativeerd, zelfs je verdriet of machteloosheid. Want je wordt geheeld door de zon, gezegend door de regen, opgetild door de wind en schoon gespoeld door de zee. Dat gebeurt daar allemaal. En de deuren van je hart gaan daar vanzelf open om het verhaal van je leven te delen met de storm, het zand, de horizon en de hemel.
Het is er stil en nooit stil, want de wind en de zee hoor je iedere seconde. Maar die leren je in die stilte dat je niet alles in de hand hebt en dat je ook wat aan De Schepper over mag laten. Bij alle oorlogstaal van onze dagen en alle vuisten die gebald worden, denk ik weleens: stuur de wereldleiders allemaal naar Schier, hun ego wordt daar weggeblazen.
En bij alle polarisatie in ons land denk ik soms ook: ga gewoon een dagje naar Schier, laat je boosheid los, draai je hand om en vertrouw erop dat je wonden geheeld worden. Dat dacht ik allemaal op een eeuwenoude wierde bij de schilderijen over Schier. Op een doodlopende weg ging mijn hart open. Ik kwam thuis.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 28/29. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum