Column Leo Fijen: Hemelpost
Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.
In de tuin van de abdij van Egmond staat een bijzondere boom. Daar komen mensen van heinde en verre naar toe om hun naasten te gedenken. Ze leggen daar steentjes neer, met de naam van hun dierbaren erop. Zo liggen er nu honderden stenen, in de schaduw van al het groen dat ook een naam heeft gekregen: herinneringsboom.
Ruim een jaar geleden ben ik daar mee begonnen, samen met de mensen van het hospice van Egmond aan Zee en met de broeders van de abdij. Hoe gek het ook klinkt, maar die oeroude boom is een groot succes. Want daar vlakbij staat ook een kastje, met een boek daarin. Binnen het jaar is dat helemaal volgeschreven, met hemelpost. Dat zijn verhalen van kinderen en kleinkinderen, vaders en moeders, broers en zussen, partners en vrienden aan hun dierbare overledenen.
Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze schrijven naar en praten daar met de hemel. Dat is natuurlijk fantastisch, want dat intentieboek en die boom voorzien in een behoefte. We willen blijkbaar allemaal wel praten met onze dierbare naasten die ons zijn ontvallen.
Er is echter één probleem: we krijgen bijna nooit antwoord. In die zin lijkt het eenrichtingsverkeer. Maar soms, heel soms laat de hemel wel van zich horen. Dan krijgen we antwoord, op een verrassende manier die je niet voor mogelijk houdt. Al veel langer praten we als broers en zussen met onze overleden ouders, zonder ooit een teken van leven te krijgen.
Vorige week werd alles anders met een appje van mijn jongste zus: of we onze mail goed wilden lezen en akkoord konden gaan met een voorstel van de bank om een resterend bedrag van onze ouders uit te betalen. Ze zijn al bijna 20 jaar dood, hun graven staan op het punt om geruimd te worden en dan laten ze van zich horen via de bank: of we prijs stellen op een klein bedrag uit een doorlopend krediet. We konden onze ogen en oren niet geloven: zoveel jaar na hun sterven toch nog een teken van leven. Het gaat niet om het geld, want dat kan zo naar een goed doel. Nee, het betreft hier iets veel groters: de hemel geeft ons soms een ontroerend teken van leven, dank u wel lieve vader en moeder.