Column Leo Fijen: Bruidspaar
Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.
Alles ziet er sprookjesachtig uit. Naast de Hoge Veluwe, in het groen van landhuizen, bossen en parken, ver weg van die harde buitenwereld, staat daar ineens dat dorpskerkje. Alsof alle tijden bij elkaar komen, verleden, heden en toekomst, in Schaarsbergen. Daar ben ik voor even de spreekstalmeester, de dienaar van het tastbare geluk van een nog steeds verliefd echtpaar. Ze zijn al voor de wet getrouwd, ze kennen reeds de rijkdom van twee schattige kinderen, twee turven groot.
Voor het eerst in mijn leven mag ik een bruidspaar toespreken. Zestig gasten zitten klaar, op speciaal versierde stoelen. Het zijn vooral jonge mensen die ogen alsof ze zelf gaan trouwen, romantisch klassiek is het sleutelwoord.
Wat zeg je dan, op zo’n dag, tegen het bruidspaar, de familie en al die jonge mensen? Ik vertel dat je eerst moet weten waar je bent en wijs op de geweldige ramen van glas in lood. Ze verbeelden psalm 150, een ode aan de schepping, een tastbaar bewijs van de hemel op aarde, een verwijzing naar de zevende hemel. De ramen zijn gemaakt voor een school aan de rand van Utrecht en zijn na de sluiting verhuisd naar deze kerk.
De kunstenaar heet Gunhild Kristensen en wist in 1950 niet dat haar Utrechtse ramen terecht zouden komen in een kerk die ooit door haar grootvader is ingezegend. Anders gezegd, niemand kent de lijn van zijn of haar leven. Daarom geef ik iedereen mee: we leven het bestaan voorwaarts en begrijpen het pas achteraf. Dus leef, vier de liefde en weet je geliefd.
In de hoek staat een poster van het schilderij van Rembrandt over de verloren zoon, daarnaast het boek dat Henri Nouwen daarover schreef onder de titel ‘Eindelijk thuis’. Hij houdt ons voor dat het niet om je bezit of beroep gaat, ook niet wat anderen over je zeggen. Wat telt is of je geliefd bent. Mag je zijn wie je bent? Het is doodstil. Dan vraagt de dochter van het bruidspaar de aandacht. Ze wil in de armen van haar vader. Zo kust de bruidegom de bruid, met de kleine meid tussen hen in. Ze weet zich geliefd en geeft met haar glimlach de zegen over dit huwelijk.