Door onze vaste columnist Leo Fijen
Op zondag ben ik het liefst thuis en geniet ik van een ander ritme. Niet om zes uur opstaan en om zeven uur naar mijn werk.
Niet achter mijn bureau in Hilversum de laptop openen en kijken hoe de verschillende programma’s gescoord hebben. Op zondag is alles anders.
Dan sta ik later op en dan smaakt het ontbijt ook anders. Dan schrijf ik de mededelingen uit die elke zondag voor de viering in mijn dorpskerk worden voorgelezen.
Dan loop ik om kwart over tien naar de overkant, steek een kaarsje op bij Maria en ga in de kerk zitten om in stilte te wachten op de viering.
En dan is er niets mooier dan na de kerk koffie te drinken met allen uit het dorp die me lief zijn. Dat is mijn ideale zondagochtend.
Maar vorige week leek de zondag daar in de verste verte niet op. Ik wist dat er weken lang en hard aan een uitzending van Brandpunt Reporter was gewerkt. En ik wist ook dat die uitzending in het teken stond van Volkert van der G., de moordenaar van Pim Fortuin.
Pas in de loop van zaterdag werd duidelijk dat zondag om 14.00 uur het kort geding over deze uitzending zou dienen voor de rechtbank in Amsterdam.
Want Volkert van der G. , die met een verborgen camera was gefilmd, probeerde met een kort geding deze uitzending tegen te houden. Zijn privacy zou geschonden zijn.
Ik was en ben er echter van overtuigd dat een verborgen camera gerechtvaardigd is wanneer daar een groter maatschappelijk belang mee gediend is.
Dat betreft de vraag die het Openbaar Ministerie nu gaat onderzoeken: of Volkert van der G. zich houdt aan de voorwaarden van zijn vroegtijdige vrijheid. Daar ging en gaat het om.
Daarom was ik zondag voor een groot deel in Amsterdam. Met wachten, met spanning, met hangen en met de wil om te winnen vanwege dat maatschappelijke belang. Om 18.00 uur oordeelde de rechter dat de uitzending door mocht gaan.
Dat was een bevrijdend moment. Als je bang bent om te verliezen kun je nooit winnen, dacht ik op de terugweg in de auto.
