Geluk is het geschenk om je te verzoenen met de schaduwen van je leven en zo weer ruimte te krijgen voor het goede dat tot je kan komen en voor de weg die voor jou bedoeld is. Ik heb deze woorden nog niet uitgesproken in het Godshuis van Sint Jacob op de grens van Haarlem en Heemstede of een oudere vrouw komt naast me zitten. Ze vertelt haar verhaal over de liefde van haar leven.
Ze wist het bij de eerste ontmoeting, ze twijfelde geen moment, ook niet toen hij zijn eigen leven bleef leiden. Ze durfde te wachten, vijftien lange jaren, omdat ze een stem hoorde die vertelde dat dit de weg van haar leven was. Ze heeft niet voor niets gewacht, want hij werd beproefd in het bestaan en vond toen pas de ruimte om haar liefde te beantwoorden.
Ze heeft het gevoel dat het in haar leven elke dag Pasen is. Want ze doen samen wat de opdracht van hun leven is. Ze maken waar dat een mens in de andere mens opnieuw kan beginnen en ze weten diep van binnen dat God met hen meetrekt. Ze mogen nog elke dag groeien aan elkaar en opstaan in de liefde en het leven. Als ze haar verhaal verteld heeft, geeft ze me een hand. Soms moet je dus lang wachten om opnieuw te beginnen. En nooit weet je hoe het leven zal verlopen.
Een monnik hield me laatst voor dat het vaker Pasen kan zijn dan we denken. Als we de schoot van het leven maar openhouden om het geschenk van het nieuwe begin telkens opnieuw te ontvangen. Maar we hebben vaak niet het geduld daarvoor. We willen zelf de regie over het leven en vullen de schoot met al onze plannen. En zo blokkeren we de ruimte voor het echte geluk: de verrassing van een andere weg dan we gedacht hadden, de ruimte voor Pasen in ons eigen leven.
In de abdij van Egmond ontmoet ik kort daarop een vrouw die weet dat toekomstplannen haaks staan op een leven met God. Drie jaar geleden heeft ze geantwoord op een stem die al veel langer in haar hart klonk en heeft ze in de Paaswake het sacrament van de doop en het vormsel ontvangen. Het was de mooiste dag in haar leven, want ze mag met Christus in de eucharistie elke dag opnieuw beginnen. En ze wist zeker wat de volgende stap in haar leven was: om als leek verbonden te zijn bij het klooster van Egmond.
Maar alles werd anders toen ze in Amsterdam de Begijnhofkapel binnenliep en geraakt werd door de liefde van Christus tijdens de aanbidding. Ze had het gevoel thuis te komen en werd in 2016 als eerste leek verbonden met de congregatie van het Heilig Sacrament. Ze bezoekt nog graag de abdij van Egmond, maar komt thuis aan het Begijnhof in Amsterdam. Want daar staat Christus in haar op en is het elke dag Pasen.
