Column Leo Fijen: Peter Denneman
Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.
Als je van Bakkum naar Egmond rijdt of via Limmen richting de abdij gaat, zie je zijn naam op tal van plekken, Denneman. Die naam is een begrip in het land van bloembollen en duinen. Als je daar vandaan komt, weet je dat je als mens niet zoveel te vertellen hebt. De wind laat je naar adem happen en de harde regen nodigt je uit te schuilen bij je naaste. Daarom wordt gastvrijheid met hoofdletters geschreven en is het woord hartelijkheid het eerste dat kinderen leren.
Adelbert zette ooit met Bonifatius en Willibrord hier voet aan vaste land en bleef daar hangen, vanwege de vriendschap met een bewoner van de duinen, Eggo. Zonder vriendschap is er geen verbondenheid, zonder gastvrijheid kun je niet groeien in de relatie met je naaste. Anders gezegd, een mens hoort eerst ergens bij en leert dan de diepte van het geloof kennen. Ergens bij horen gaat vooraf aan geloven. Dat is de realiteit van de kuststreek bij Egmond en Limmen, dat is de geboortegrond van Peter Denneman, jarenlang het gezicht van het mediapastoraat.
Nabijheid en verbondenheid, aandacht en tijd om te luisteren, dat zijn de sleutelwoorden van zijn tijd als omroeppastor. En vanuit die verbondenheid gaf hij de ruimte aan anderen om te groeien als mens en als christen, maar vond hij zelf ook de rust om de diepte in te gaan. Want Peter Denneman hield van de stilte. Als je opgroeit met de elementen, weet je dat je af en toe je mond moet houden.
Dat deed hij, ook als hij mensen troostte. Nooit zal ik vergeten dat hij als provinciaal van de Montfortanen zijn medebroeder in Valkenburg opzocht. Diens kerk stond onder water, alles was daar kapot. Ik was ter plekke om met die medebroeder een geloofsgesprek te voeren toen Peter Denneman zich meldde. Geruisloos bijna, in stilte, maar steeds nabij en zo zijn medebroeder troostend. Dat was zijn kracht: in kwetsbaarheid en stilte je naaste nabij zijn.
Zo beleefde hij een paar maanden geleden een hoogtepunt in zijn leven. Hij mocht van de monniken van Egmond voorgaan in de openluchtviering van de Adelbertakker. Daar stond hij, in de duinen, op heilige grond, voor even thuis bij zijn wortels. We bidden dat Peter Denneman na zijn plotselinge dood voor altijd thuis mag komen bij God.