Column Leo Fijen: Aarde
Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.
We leven hypernerveus, lees ik in alle kranten. Efficiëntie, haast en prestatie zijn te gewoon geworden. Niet alleen bij jongeren, maar ook bij ouderen. Want zij moeten vooral vitaal zijn. Als je dat niet bent, val je al buiten de boot.
Zomaar wat geluiden over een tijd die niet meer op de rem kan trappen. En daarmee daalt de mentale weerstand, bij jong en oud. De oplossing van de Raad voor de Volksgezondheid en Samenleving overtuigt me niet. We moeten omdenken en een cultuuromslag maken, lees ik ook nog. Ik ben geen uitzondering, loop soms ook te hard en doe dan te veel. Mijn leven is niet beter of mooier dan deze algemene indruk. Van de ene naar de andere afspraak, van de ene naar de andere vrijwilligerstaak.
En toch ervaar ik af en toe een weg uit deze hogedrukpan. Die weg leidt me dan naar de Abdij van Egmond waar op dinsdag de tuinploeg en de boomgaardploeg verzamelen en elkaar begroeten bij een kop koffie. Bijna altijd neemt een van hen een zelfgebakken appeltaart mee, steeds weer is er die gemoedelijke sfeer. Alsof de drukte heel ver weg is, vrijwilligerswerk in rust gedaan wordt en competitie er niet toe doet.
Het toverwoord is de schepping: ga wat vaker naar het ritme van de aarde en je wordt een ander mens. Want de boomgaard leert je wel jouw tempo af, de tuin van de monniken kent geen haast, de herinneringsboom voor de doden telt in eeuwen.
Het kan geen toeval zijn dat bijna iedereen van de vrijwilligers lacht. Het medicijn is de aarde die je leert dat niet alles van jou afhangt en dat je ook mag vertrouwen op de Schepper. Zelf ben ik geen tuinier, maar voel ik me op een heel andere manier verbonden met de aarde. Dat doe ik op zaterdag, eerst bij de ene en daarna bij de andere kleinzoon.
Alles waar ik me de hele week druk over maak valt weg als ik mijn jongste kleinzoon zie scoren en mijn oudste kleinzoon een doelpunt zie voorbereiden. De aarde van het voetbalveld verbindt generaties en neemt alle zorgen weg. Daarom geef ik iedereen mee: word vrijwilliger bij de tuinploeg van de Abdij of ga met je kleinkinderen naar het sportveld, de aarde geeft nieuwe adem aan je ziel.