Column Leo Fijen: Te groot

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Alweer tien jaar geleden waren we op vakantie in Umbrië, Passaggio di Bettona, een klein huisje met uitzicht op Assisi. We beleefden daar gezegende dagen: mooi weer, historische plekken, heerlijk eten en overal verbonden met de eeuwen der eeuwen. Maar dat gezegende gevoel was met één klap weg door een alarmerend telefoontje van mijn zus: haar oudste dochter en ons nichtje was zwanger en wist tegelijk dat ze ziek was, ongeneeslijk ziek. We hebben onze spullen gepakt en zijn naar huis gereden, om mijn zus en haar gezin te troosten, om ons nichtje Ilse nabij te zijn.

We hebben op de terugrit bijna niets gezegd. Daar zijn geen woorden voor: op weg naar het nieuwe leven en tegelijk einde verhaal. En dat als je nog maar net 31 jaar bent. Soms zijn er geen woorden, soms ben je sprakeloos. En het verdriet is dan te groot. Mijn zus en zwager hebben met hun dochter en haar man de diepste diepte in de ogen gekeken.

Daar moest ik meteen aan denken toen ik hoorde en las over het drama rond Suzan en Freek: een voorbeeldig echtpaar dat ons trakteert op de mooiste liedjes en ons vooral laat zien dat je ook vanuit de bescheidenheid van de regio succes kunt hebben. Dat is een droom die we allemaal willen leven en die we als hoopvol ervaren in een onrustige wereld. Zulke verhalen laten ons voelen dat liefde, nuchterheid en bescheidenheid het kunnen winnen van egocentrisme en veel geschreeuw. Tot twee weken geleden zomaar dat geluk aan stukken werd geslagen. Alsof de goedheid en de liefde het niet winnen. Want Freek is ziek, heel ziek en Suzan is in verwachting. Geen woorden voor, alsof God zijn eigen glazen ingooit.

Het begin van het nieuwe leven aan de ene kant, de eindigheid van liefde aan de andere kant. Geen mens die dit kan rijmen, ik ook niet. Zeker niet met de ervaring van de oudste dochter van mijn zus. Ilse is drie jaar geleden gestorven, de pijn gaat nooit meer weg voor haar man en kinderen, mijn zus en zwager en hun kinderen. Soms is verdriet te groot. En het leven kan dan alleen nog maar geleefd worden omdat ze gedragen werden en worden door zovelen. Maar dat blijft een schrale troost, ook na Pinksteren.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 24/25. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum