Dag in dag uit zien we op het journaal de vreselijke beelden. Boten vol vluchtelingen die zinken op volle zee. Massa’s vluchtelingen die zich ophopen voor gesloten grenzen. Groepen die zich in een trein proberen te wurmen alsof hun leven ervan afhangt – omdát hun leven ervan afhangt. In de speciale aflevering van De reünie van 18 december kwamen niet de hulpverleners, niet de voor- en tegenstanders, niet de politici aan het woord, maar de mensen over wie het gaat: de vluchtelingen zelf. Hoe is het om de mens achter de vreselijke nieuwsberichten te zijn?
Hartverscheurend
Eén jaar lang volgden redacteuren van De reünie een groep vluchtelingen die in september 2015 in Nederland aankwam. In de uitzending van 18 december kwamen zij samen op de plek waar ze werden opgevangen: de Jaarbeurs in Utrecht. Het ene hartverscheurende verhaal wordt opgevolgd door het andere. Tamer vertelt over hoe hij zijn gezin, onder wie zijn drie weken oude dochtertje, moest achterlaten in Syrië. Pas veertien maanden later kon hij hen weer in de armen sluiten. Veertien maanden tussen hoop en vrees: zouden zijn vrouw en dochtertjes het overleven?
Terug naar Lesbos
Een man die gelijk met Tamer in Nederland aankwam, heeft minder geluk: hij is nog steeds niet herenigd met zijn familie en wacht op een woning. “Ik wil een woning om mijn gezin over te laten komen. Niet voor mijn eigen comfort.” Tot slot maakte presentator Patrick Lodiers voor deze special samen met Rasheed, Mahmoud en Muayd de reis terug naar het Griekse eiland Lesbos, de plek waar zij aankwamen in een rubber bootje. Als ze uitkijken over de zee is het verdriet en de pijn van de gezichten van de twintigers af te lezen. “Niemand van ons vindt het leuk om weg te gaan of te vluchten. We willen geen vluchteling in het buitenland zijn. Maar we zochten veiligheid en wilden leven.”
Dit is slechts een greep uit de indrukwekkende verhalen. Hieronder kunt u de hele aflevering terugkijken:
Klik hier om ‘De reünie’ terug te kijkenTekst: Marjolein de Jong, beeld: Wim Kluvers/KRO-NCRV
