Achteraf blijkt Boudewijn Büchs kind dat sterft in zijn autobiografische roman De kleine blonde dood springlevend, dat hij geen universiteit afrondt maar wel titels gebruikt en dat de erfenis van zijn vader geen miljoenen bedraagt, maar 750 gulden. Maar Büch blijkt, naast veel fantasie, over grote feitenkennis en een fascinatie voor op het oog onbelangrijke details te beschikken. Vanaf 1988 deelt hij deze wekelijks in het tv-programma De wereld van Boudewijn Büch. Een kledingstuk of zin uit een gedicht is genoeg om af te reizen naar verre uithoeken.
Geen inspiratiebron
Legendarisch is de uitzending over het Amerikaanse stadje Amarillo, waar niks te doen is en niets wijst op de hit van weleer. Uiteindelijk laat hij het lokale jeugdkoor er ‘Show me the way to Amarillo’ zingen. Hij treedt in de voetsporen van Columbus en bezoekt het Warholmuseum, maar nooit om kijkers te inspireren. ‘Het vierlandenpunt in Oklahoma, wie wil daar nou heen? Ik hoop alleen maar dat mensen beseffen dat de wereld groter is dan ze dachten,’ omschrijft hij zijn beweegredenen in NRC. Hij weet 176 afleveringen lang te boeien, tot zijn dood in 2002.
Terugzien?
“Ik ben wel een beetje uitgeput. Gisteren zaten we nog in Buenos Aires. Vannacht zaten we in Santiago de Chili, reden we even langs het paleis waar Allende is neergeschoten en nu zitten we dan op het eenzaamste eiland ter wereld.” Hieronder is de aflevering uit 1991 te zien waarin Büch Paaseiland bezoekt:
Redactie: Roel van Bekkum
