Willeke Alberti: ‘Ik kan alleen maar dankbaar zijn’

Het dagblad Trouw noemde haar ‘ de stem van ons leven’. En inderdaad, voor velen van ons gaat Willeke Alberti een leven lang mee. Omdat ze 75 jaar is geworden en 65 jaar in het vak zit, is ze te gast in het radioprogramma Volgspot van KRO-NCRV. ‘Je kan gelukkig oud worden door levenslang te investeren in relaties.’

In een van je liedjes komt de regel voor: ‘Ik sta nu eindelijk in bloei’.

“Dat voel ik echt zo. Het komt uit een liedje van Marnix Pauwels: ‘De herfst van mijn leven’. Ik zong het 25 jaar geleden al, maar besef dat nu pas door alles wat ik nog steeds mag doen. Eind vorig jaar stond ik twee keer in een uitverkocht AFAS Live. Aan het slot kwamen alle drie mijn kinderen op het toneel. Samen zongen we ‘De glimlach van een kind’. Dan komen er hier en daar wel tranen, hoor. Deze maand sta ik nog twee keer in een vol Concertgebouw. Jeetje, denk ik dan, dat ik dit nog mag meemaken. Het is géén afscheidstournee, maar we vieren mijn 75e verjaardag en het feit dat ik 65 jaar in het vak zit. Dit werk is me zo dierbaar. Op het toneel geniet ik van begin tot eind en ik ga graag de zaal in om dichtbij het publiek te zijn. Dat heb ik geleerd in de zorg.”

Hoe kunnen senioren die minder succesvol zijn gelukkig ouder worden?

“Door levenslang te investeren in relaties. Door trouw te zijn, door je vrienden en de mensen om je heen te koesteren. De vaders van mijn kinderen zijn geen exen maar dierbare vrienden. Natuurlijk hebben we moeilijke tijden gehad, maar als je kunt vergeven kom je heel ver. Ik heb het afgelopen jaar door alle drukte veel mensen verwaarloosd en dat zit me dan dwars. Dat probeer ik later in te halen. Samen met vriendinnen naar de film, samen koken. Beseft iedereen wel hoe belangrijk familie is? Herinneringen kun je delen, het zijn schatkamers waaruit je je hele leven kunt
putten. Dus blijf niet zitten, probeer zoveel mogelijk zelf te ondernemen. Ik kom met de Willeke Alberti Foundation regelmatig in verzorgingshuizen. Dat is prachtig werk, zingen voor senioren en voor mensen met een verstandelijke beperking of in de psychiatrie. Johnny doet dat ook. Ook dat is een cadeautje dat ik mag uitpakken: je kind heeft jouw vak gekozen. Nu begrijp ik mijn vader, hoe blij hij was als wij samen zongen. Dan zag ik tranen in z’n ogen. Dit is mij allemaal gegeven en daar ben ik dankbaar voor. Nee, ik ben niet trots maar ontzettend dankbaar hoe mijn leven is verlopen. Telkens weer.”

Je hebt net je achtste kleinkind gekregen. Wat hoop je vooral voor die kleintjes?

“Ze hebben allemaal de liefste ouders die ze zich kunnen wensen. Mensen die onvoorwaardelijk van je houden, dat is het allerbelangrijkste. Natuurlijk, ik maak me ook zorgen over het klimaat en zo, dat is heel verontrustend, maar ik kan er alleen op heel kleine schaal iets aan doen. Die zorg, die angst wil ik niet doorgeven. Ik wil ze moed en hoop meegeven. Dat elke dag weer mooi voor hen mag zijn. Want we horen wel over eenzame ouderen, maar hoe staat het met die talloze eenzame kinderen? Doen we daar iets aan?”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 7. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ella Wiesbrod