De band van Wilfred Kemp (57) met Montfoort begint eeuwen voor zijn geboorte. Zijn familie woont al generaties lang in dit middeleeuwse plaatsje aan de Hollandse IJssel. In de ooit katholieke, maar nu hervormde kerk liggen de grafstenen van zijn voorouders uit de 17e eeuw: de broers Gijsbert en Geerlof Willemszoon Kemp. Op een steenworp afstand, in de huidige katholieke kerk, vonden alle doop, trouw en rouwmomenten van de Kempen plaats, zolang als Wilfred zich kan herinneren. Vorig jaar werd er de uitvaartmis voor zijn vader gehouden.
Montfoort, een provincieplaatsje met 13.000 inwoners, verzonken in het Groene Hart. Officieel een stad, maar in wezen een dorp: rustig, gemoedelijk. Net buiten het centrum, aan een dijk, woont Kemp met zijn partner. Waar hij eerst uitkeek op het Rijksmuseum ziet hij nu weilanden, zo ver zijn blik reikt. In plaats van toeristen, lopen er koeien langs zijn huis. Ver weg van het stadsgewoel is Kemp domweg gelukkig in Montfoort, ‘de bodem onder mijn bestaan’.
Hoe is het om na 35 jaar weer in je geboorteplaats te wonen?
“Dat voelde meteen vertrouwd. Toen ik voor het eerst bij de bakker stond vroegen ze of ik zegeltjes wilde. Ik zei: ‘Nee, ik spaar geen zegeltjes.’ De bakker: ‘Maar je moeder wel, wil je ze niet voor haar meenemen?’” Kemp lacht: “Er zijn mensen die dit verschrikkelijk zouden vinden, die sociale controle. Maar ik vind het heerlijk. In bepaalde kringen ben ik min of meer ‘bekend’, maar hier ben ik gekend en dat is wezenlijk iets anders. Hier wonen mijn moeder, een van mijn zussen, mijn beste vrienden die ik al ken vanaf de kleuterschool.”
Hoe zou je je jeugd beschrijven?
“Er was een grote mate van vanzelfsprekendheid. Dat er warmte was, dat er liefde en aandacht was. En tegelijkertijd niets bijzonders, heel gewoon. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur, mijn moeder huisvrouw. Ze zat nooit thuis met een kopje thee op ons te wachten, maar ze was er wel altijd. Als ik was gevallen kon ik naar binnen gaan voor een pleister en een aai over mijn bol. Het is als een vangnet, dat in de loop der jaren geweven is door mijn ouders, door mijn vrienden, door Montfoort. Dat geeft het vertrouwde en veilige gevoel dat ik nooit te pletter zal vallen.”
Maar de wereld is groter dan Montfoort. Op je achttiende vertrok je naar Amsterdam.
“Ja, want ik wilde studeren. Ik ben niet weggegaan omdat ik mijn wereld te klein vond. De eerste jaren ging ik elk weekend terug naar huis. Dat hoefde niet, maar dat zegt ook iets, denk ik.”
Het hele interview leest u in KRO Magazine 51-52. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Wilfred Kemp is iedere zaterdag en zondag om 18.00 uur te horen in Zin in weekend op NPO Radio 5. Kruispunt is op zondag 24 december om 22.50 uur te zien op NPO 2.
Tekst: Kalien Blonden
