Waarom is dat voor jou belangrijk?
“Ik heb in mijn jeugd rolmodellen gemist. Omdat ik nooit Aziatische Nederlanders in de media zag, dacht ik: misschien is het voor mij gewoon niet mogelijk om radiomaker te worden. Nog steeds zie ik ze te weinig. En het is echt niet zo dat ze er niet zijn of dat ze niet willen. Aziatisch racisme bestaat. Al van kleins af aan maak ik mee dat ik op straat word uitgescholden. En dat gebeurt nog steeds. Omdat ik een van de weinige zichtbare Aziatische Nederlanders in de media ben, vind ik het mijn plicht om hardop te zeggen: we zijn er klaar mee om uitgescholden te worden! Verder heb ik ook een duidelijke mening over adoptie. Ik vind dat geadopteerde kinderen die contact zoeken met hun biologische ouders, daarin vanuit de Nederlandse overheid gesteund moeten worden. Ik ben journalist, dus ik weet hoe je zo’n zoektocht aanpakt. Anderen zijn bijna genoodzaakt zich tot een programma als Spoorloos te wenden.”
Jij vond zelf tien jaar geleden jouw biologische vader. Heeft dat je veranderd?
“Het heeft me rust gegeven. Maar wat me vooral heeft veranderd is dat ik Korea heb leren kennen. Als kind in Hendrik-Ido-Ambacht wilde ik het liefst wit en blond zijn, net als de rest. Ik wilde niet opvallen of steeds weer moeten uitleggen: ja, ik kom uit een ander land. Ja, dit zijn echt mijn ouders, maar ik ben op mijn derde geadopteerd. Dat hele riedeltje. Ik was nooit zo met Korea bezig. Logisch, als je het land en de cultuur niet kent. Nu ben ik er enorm trots op dat ik Koreaanse ben. Toen ik via een adoptieorganisatie in Zuid-Korea mijn biologische vader vond, kwam ik daar voor het eerst. Sindsdien ben ik er bijna elk jaar terug geweest. Ik kan daar opgaan in de massa en op straat lopen tussen mensen die allemaal op mij lijken. Dat vind ik heerlijk. Ik voel me daar thuis.”
Heb je jouw biologische moeder ooit ontmoet?
“Die zoektocht loopt nu. Daarover ben ik een boek aan het schrijven dat volgend jaar verschijnt. Er wordt ook een documentaire bij gemaakt. Feit is dat ik nu een ultieme poging waag. Ik wil haar per se vinden. Mijn moeder wordt natuurlijk ook alleen maar ouder, dus op een gegeven moment moet je daar vol voor gaan. Ik wil niet later denken: had ik nu toch maar alles op alles gezet. Dit wordt mijn ultieme zoektocht naar het laatste ontbrekende stukje van mijn leven.”
Het hele interview leest u in KRO Magazine 23. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Ernest Marx
