Jouw werkwijze komt uitgebreid aan bod in ‘2Doc: Hart van de democratie’, die volgende week herhaald wordt. Hoe vind je die documentaire?
“Ik ben niet het type dat de hele dag opgewekt naar zijn eigen optredens kijkt. Die ijdelheid mis ik. Aanvankelijk zou ik overigens niet zo’n prominente rol in de documentaire hebben. Gaandeweg besloten de makers dat ze door mijn ogen en die van verslaggever Charlotte Nijs naar de Kamer wilden kijken. Ik denk dat het wel een aardig beeld geeft van hoe het op het Binnenhof werkt.”
Maar liever treed jij zelf niet zo op de voorgrond.
“Nee. Ik kom uit een journalistiek tijdperk waarin de verslaggever meer op de achtergrond opereert. Dat is veranderd. Kijk maar naar de politieke berichtgeving. We zien veel minder verslagen van debatten, maar meer interpretaties ervan en duiding. De parlementaire journalist heeft daardoor als persoon een prominentere rol. Dat vind ik op zich prima. Tijden veranderen. Sterker, ik heb zelf ook politieke vlogs gemaakt voor EenVandaag.
Met welke ambitie begon jij in 1973 aan de School voor de journalistiek?
“Ik wilde parlementair journalist worden. Op de middelbare school verspreidde ik in verkiezingstijd al folders om mijn medeleerlingen te informeren. Dat politieke engagement zat er altijd in.”
Uit wat voor een milieu kom je?
“Ik woonde in Haarlem. Onze achterbuurman was Godfried Bomans. Als tiener ging ik naar het Mendelcollege waar enkele jaren voor mij ook Pim Fortuyn, Jan Tromp en Paul Witteman op hadden gezeten. We woonden wel in een goede buurt maar ons gezin was minder in goeden doen. Mijn vader is al jong overleden.”
Het hele interview leest u in KRO Magazine 22. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Ernest Marx
