Hoe zie jij jouw rol nu op de radio?
“Ik vind het de laatste tijd best moeilijk om mijn werk goed te doen. Welke toon sla ik aan? Ik wil de zaken niet bagatelliseren, maar ze ook niet groter maken dan ze zijn. In het begin belde ik veel met medici en vroeg: ‘Waar is behoefte aan?’, ‘Wat moet onze tone of voice zijn?’ en ‘Wat is onze rol als journalist?’ Zo probeerde ik een goed beeld te krijgen. We boden toen een soort troost en afleiding. Dankzij het programma ontstonden fantastische initiatieven, waarbij ondernemers elkaar een hart onder de riem staken. Het was fantastisch om iets voor het welzijn van de mensen te betekenen, maar juist de laatste tijd is dat zo moeilijk. Er heerst veel somberheid, frustratie en boosheid. Het gebrek aan uitzicht wordt steeds groter, ik zie mensen ongelukkig worden. En ik wil zo graag iets voor hen betekenen, maar wat? Vanmorgen ging het in de uitzending over het geestelijk welzijn van studenten. Dat houdt me erg bezig. Mijn studententijd was zo leuk en intens, zij missen dat nu.”
Je staat bekend als een workaholic. Kreeg je dat ook van huis uit mee?
“Mijn ouders zijn echte Rotterdammers: niet lullen maar poetsen. In alle opzichten. Als je iets wilt, gewoon doen. En als je iets wilt kopen, zelf verdienen. Ik had altijd baantjes, maar we mochten ook onze droom volgen. Iedereen verklaarde me voor gek dat ik met een gymnasiumdiploma naar de Toneelacademie wilde, maar mijn moeder zei: ‘Als daar je hart ligt: doen!’ Zij moest van haar ouders een secretaresseopleiding doen, terwijl ze het liefst in de zorg had gewerkt. Dat zal hebben meegespeeld.”
Je zei: ‘De toneelwereld was te hard voor mij’, maar de mediawereld kan ook heel hard zijn. Of kun je er door die ervaring beter tegen?
“Ja, die is ook hard. Ik kan er nog steeds slecht tegen als er over me wordt geoordeeld. Ik zit bewust niet op Twitter.”
Het hele interview leest u in KRO Magazine 10. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
