Barry Atsma: ‘Ik wil mijn eigen verhaal kunnen vertellen’

Voor de komende vijf maanden heeft kersverse Penoza-acteur Barry Atsma zijn agenda helemaal leeg gehouden. ‘Nou ja, ik doe alleen nog wat kleine rollen in enkele buitenlandse producties die ik al had staan. Maar naast het acteren ben ik al jaren aan het nadenken over het ontwikkelen van een eigen filmscript. De komende maanden ga ik me daar volledig op concentreren.’

In de tussentijd is Barry nog volop te zien op tv en in de bioscoop. Vanaf deze week speelt hij in Penoza de revalidatiearts van Carmen van Walraven, die gaandeweg betrokken raakt in haar criminele milieu. Met Kerst zit Barry in de bioscoopfilm Mannenharten 2 en begin 2016 komt de langverwachte boekverfilming van de bestseller Knielen op een bed violen uit. ‘Het is daarom een enorme luxe dat ik nu de tijd kan nemen om aan mijn eigen filmscenario te werken.’

Waarom wil je dat zo graag?

‘Het heeft te maken met invloed hebben. Neem bijvoorbeeld Komt een vrouw bij de dokter. Er zaten drie belangrijke, intense scènes in het eerste deel van die film, die ik als dé cruciale bouwstenen voor mijn personage Stijn beschouwde. Ik stopte mijn ziel en zaligheid erin. Maar uiteindelijk bleken die drie scènes in één snelle, videoclipachtige montage te zijn samengevoegd.

Mijn eerste reactie naar regisseur Reinout Oerlemans toe was: “Wat heb je met mijn werk gedaan?!” Haha. We hebben er vervolgens uitvoerig over gediscussieerd. Reinout heeft er echt een goede film van gemaakt waar ik ontzettend trots op ben, hoor. Maar als puntje bij paaltje komt, is het zíjn film. Dat was een leermoment. Als acteur heb je grootheidswaan; je denkt dat je heel belangrijk bent, maar uiteindelijk lever je gewoon montagemateriaal af. De regisseur en de editor bepalen wat het verhaal wordt.’

En jij wilt zelf de touwtjes in handen hebben.

‘Ik wil graag mijn eigen verhaal kunnen vertellen. Voor een deel kan dat als acteur natuurlijk ook. Dat zit hem in de rollen die je kiest en hoe je die interpreteert. Ik lees scripts altijd vanuit mijn persoonlijke fascinatie: hoe maken mensen contact met elkaar en waarom mislukt dat ook zo vaak? Hoe raken ze vervolgens verdwaald in hun eigen leven en zien ze niet meer wat er om hen heen gebeurt?

Dat zit ook in Knielen op een bed violen. Ik speel daarin een heel liefdevolle, prettige man die in een godsdienstige sekte terechtkomt, waardoor zijn hele gezin ontwricht raakt en zijn bedrijf kapotgaat. Het al dan niet contact kunnen maken is een gemene deler in al mijn rollen.’

Waar komt die fascinatie vandaan?

‘Het is psychologie van de koude grond, maar het heeft er vast mee te maken dat ik in mijn jeugd zo veel verhuisd ben. Mijn vader werkte als expat voor Unilever en we woonden steeds in een ander land. Daardoor zag ik heel goed hoe verschillend mensen in andere delen van de wereld contact met elkaar maken: op deze school werkt het dus niet als je joviaal doet, en op die school in Brazilië juist weer wel! In mijn jeugd heb ik goed kunnen observeren hoe verschillend mensen met elkaar omgaan.

Daar heb ik later als acteur van kunnen profiteren. Ik vind het ook interessant om te zien hoe snel mensen hun oordeel over anderen klaar hebben. Dat heb ik natuurlijk ook vaak meegekregen in de manier waarop mensen naar mijn oudere broer Rimmert keek. Hij heeft het downsyndroom en daarover heeft meestal iedereen een vooroordeel. Ook in een wat lompere, positieve zin: “Ach, die mongooltjes zijn toch altijd zo leuk!”’

Hoe gaat het nu met hem?

‘Goed. Maar we komen nu wel in de levensfase terecht waarin de zorg voor Rimmert steeds meer bij mij en mijn zus terechtkomt. Mijn moeder gaat achteruit met haar gezondheid en krijgt meer last van haar parkinson. Ze heeft steeds minder energie en mijn vader moet er daarom meer voor haar zijn. De komende maanden ben ik veel thuis, dus dan zal Rimmert vaker bij mij zijn. Hij komt bijvoorbeeld dit weekend en dan is hij twee dagen bij mij. Dat probeer ik zo veel mogelijk te doen. En mijn zus neemt hem vaak dagjes mee. Zij doet de ziekenhuisbezoekjes en de tandartsbezoekjes. Zo verdelen we dat een beetje.

Het is dus wel duidelijk dat mijn ouders die zorg langzaam aan ons zullen overdragen; ook mentaal zitten we wat dat betreft een beetje in een transitiefase. Als ik in de toekomst voor rollen bijvoorbeeld voor langere tijd naar het buitenland moet, zal ik er waarschijnlijk ook meer rekening mee moeten houden dat Rimmert me nodig heeft. Mijn twee dochters zijn er natuurlijk ook, maar die kunnen gemakkelijk bij mijn ex terecht.’

Want voor de rest probeer je naast je werk als filmster een zo normaal mogelijk leven te leiden.

‘Ja natuurlijk. Ik wil dat ook graag, want ik ben het grootste gedeelte van de tijd gewoon vader en dan leid ik een doorsnee leven. We zijn afgelopen zomer een maand lang wezen kamperen in Nederland. Bepaalde mensen op de camping vinden het op een of andere manier toch vreemd om mij daar te zien. Dan zeggen ze: “Huh, maar jij bent … Wat grappig dat jij ook gewoon kampeert.”
Als die eerste verwondering voorbij is, is het allemaal oké en kunnen we normaal met elkaar omgaan. Ik ben ook echt heel gelukkig in mijn Utrechtse vinexwijk. Ik woon er al negen jaar en ben hier voor iedereen gewoon de buurman. En mijn kinderen zijn hier heel gelukkig. Dat vind ik ontzettend belangrijk. Wat trouwens grappig is: weet je wie onlangs bij mij in de wijk is komen wonen? Loek Peters. Hij speelt in Penoza de gangster Berry en woont hier nu een paar straten verderop. Ik denk dat de buren even hebben geslikt toen ze hem voor het eerst zagen: “Dat is toch die crimineel!?” Haha. Penoza neemt hier gewoon de wijk over.’

Paspoort

Naam: Barry Atsma

Geboren 29 december 1972, Bromley, Groot- Brittannië

Privé: Alleenstaande vader van twee dochters (6 en 9 jaar)

Carrièrre: Studeerde in 1996 af aan de Toneelschool in Utrecht. Maakte van 2002 tot 2013 deel uit van Toneelgroep Amsterdam en werd bij het grote publiek bekend door de tv-serie Rozengeur & wodka lime. Speelde in diverse bioscoopfilms, waaronder Nachtrit, De storm, Loft, Taped en recentelijk Michiel de Ruyter. Zijn grootste succes was Komt een vrouw bij de dokter, waarvoor hij in 2010 een Gouden Kalf won. Vanaf deze week speelt Barry in de hit serie Penoza. Mannen harten 2 draait vanaf december in de bioscoop en Knielen op een bed violen gaat komend voorjaar in première