Door onze vaste columnist Leo Fijen
Het is het mooiste beeld dat ik me voor de geest kan halen. Ik kom aanrijden bij mijn dochter om een hapje mee te eten en ik heb de deur van mijn auto nog niet afgesloten of ik zie in mijn ooghoeken een klein mannetje in volle vaart op me af komen rennen.
Het is de sublimatie van het leven zoals het bedoeld moet zijn: de lach op zijn gezicht, de blije onschuld in zijn ogen, het enthousiasme in zijn snelle tred en de ontwapenende woorden uit zijn mond. ‘Dag opa, wat fijn dat je er bent’, hoor ik mijn oudste kleinzoon zeggen.
Een mens wil niets liever horen, de vrijdagavond kan niet beter beginnen. En het einde daarvan is nog niet in zicht. Want ik ben nog niet binnen of ik zie zijn tekening voor Moederdag op tafel liggen, terwijl het over twee dagen pas zover is. ‘Ja’, zegt mijn dochter, ‘hij kon niet langer wachten. Daarom heeft hij de mooie tekening nu al gegeven.’
Ook dat zegt veel over het leven van een kind: zo vol verwachting en zo vol van de dingen dat hij niet kan wachten. De gretigheid om te leven spat er bij mijn kleinzoon vanaf. De pure levensvreugde kent nog geen beperkingen en wordt dus niet ingetoomd door codes die we met elkaar hebben afgesproken.
Wie genoeg heeft van het te hoge tempo van leven en de vaak cynische en kritische sfeer van omgang met elkaar, moet gewoon even naar een spelend kind kijken. Ik doe niets liever. Zeker als ik hem vraag of hij ook een tekening voor mij heeft gemaakt.
Ik zie hem voor het eerst even wachten en nadenken. Dan hoor ik hem tegen me zeggen: ‘Dit is een dag voor mama. Als er een dag voor opa’s komt, maak ik voor jou een tekening.’ Wijze woorden van een kind dat nog vier jaar oud moet worden en in al zijn levenslust telkens weer de blijheid in me losmaakt, de blijheid die me alle zorgen doet vergeten.
Hij heet niet voor niets Fedde. Dat betekent vrede. Mijn kleinzoon geeft vrede aan mijn hart.
