Door onze vaste columnist Leo Fijen
In april is het acht jaar geleden dat mijn vader stierf. Hij blies zijn laatste adem uit op de grens van zaterdag en zondag en hij deed dat met een grote overgave.
Hij geloofde dat hij niet zomaar zou ophouden te bestaan, maar verder zou leven bij God. En hij leefde met die overtuiging omdat hij als lid van het kerkkoor zo vaak had gezongen in de lijdensweek, en zo hardop had beleden dat Christus was gestorven voor onze tekorten en ons telkens weer een nieuwe kans wilde geven.
Sterven is niet het einde, geloofde hij. En dat was ook te zien aan hem in de laatste dagen, want hij zat toen rechtop in zijn bed, was nog bij kennis en geheel bij verstand, maar verkeerde reeds in andere sferen.
Mijn vader wilde toen ook geen plechtige kerkmuziek meer horen, maar vroeg om blije klanken. Hij moet toen al hebben gevoeld dat hij reeds in dat schemergebied tussen leven en dood was.
Doodgaan reikt voorbij de woorden en blijft daarom een mysterie. Ik ga het hier niet idealiseren, want mijn vader stierf aan asbestkanker en had ook gewoon veel pijn. Maar verder dan de pijn was er de overgave zoals in het leven niet te leren is.
Alsof hij licht zag dat wij nooit bij leven gewaar zullen worden. Alsof hij klanken hoorde die niet van deze wereld zijn.
Hij stierf thuis, maar liet ons al een beetje los in het ziekenhuis. Daar vierde hij zijn laatste Pasen, met mijn vrouw en mij aan zijn zijde, in de aula. Hij had zo veel pijn dat hij terug naar zijn kamer wilde. Tot het communiegebed werd gezongen, dat één groot opstandingslied is.
Mijn vader, die al een jaar zijn stem kwijt was, begon mee te zingen en hervond van het ene op het andere moment zijn oude stem. Hij voelde zich bevrijd en moest huilen.
Op de drempel van de dood legde hij de beperkingen van de kanker even af en stond hij letterlijk op uit de dood. Op deze zondag van Pasen wist hij het zeker: sterven is niet het einde, maar een nieuw begin. Zalig Pasen.
