Door onze vaste columnist Leo Fijen
Het was een tijd geleden dat ik op het Kopje van Bloemendaal was. Ik had de route via Overveen genomen en vanaf de Zeeweg de klim naar boven gewaagd.
Ik zocht de plek boven op het Kopje waar je een heerlijk uitzicht hebt, maar waar je ook even op adem kunt komen met je familie na een uitvaart.
Het was een paar dagen voor mijn vakantie. Ondanks de drukte van die laatste volle uren had ik er bewust voor gekozen om een goede vriendin te condoleren met het verlies van haar vader.
Ik kwam op de valreep, want het gezelschap was al een beetje uitgedund. Maar daardoor had ik juist wat meer gelegenheid om de dierbare vriendin te condoleren en een beetje bij te praten.
Terwijl zij vertelde over de laatste weken van haar vader, flitste het door mij heen dat ik in dezelfde ruimte was waar mijn familie ooit bij elkaar was gekomen na de dood van mijn eigen vader. Het was acht jaar later, maar het voelde veel korter.
Alles leek hetzelfde: de zaal met uitzicht op de duinen en het strand in de verte, de ambiance met deftige obers, het zomerse weer dat contrasteerde met de verdrietige gevoelens en de familie die om de kinderen heen was gaan staan.
Acht jaar later, maar het leek wel een dag. Met een flits was ik terug in de tijd en voelde ik weer wat ik toen had ervaren: dat ik geen ouders meer had en me verweesd voelde. Zo sterk had ik dit gevoel de afgelopen jaren niet meer in mezelf ontdekt.
Het verraste me dat ik nog steeds diezelfde pijn kon ervaren. Ik vertelde het aan de goede vriendin en ik had er geen verklaring voor. Rouwen gaat blijkbaar nooit voorbij, dacht ik toen ik wegliep en de auto startte op weg naar huis.
Toen pas, mijmerend van Bloemendaal naar Maartensdijk, besefte ik wat me was overkomen. Ik had dezelfde ruimte, obers en uitkijk nodig om te ontdekken dat ik nog evenveel van mijn vader hield als toen. En dat maakte me best gelukkig: te weten dat liefde voor je ouders nooit voorbijgaat.
