Door onze vaste columnist Leo Fijen
Hij logeert bij opa en oma en ligt in het ledikant waar ook zijn broer ooit in sliep. En hij doet dat voorbeeldig, ondanks het verstoren van de nachtrust. Want de oorzaak ligt voor de hand: hij heeft honger en wil de fles.
Zijn huilende stem doet wonderen, want binnen de kortste keren ligt hij beneden in de armen van mijn vrouw. Hij doet zich te goed aan de warme melk en sluit de ogen nog voordat de fles helemaal leeg is. Verzadigd en al valt hij in slaap in deze koude nacht.
Ik zit naast mijn vrouw op de bank van de huiskamer en kijk vertederd naar dat kleine mannetje van bijna vijf maanden jong. Zelfs in het pikkedonker krijg ik er geen genoeg van.
Mijn kleinzoon leeft het meest simpele ritme dat bestaat en leeft van fles naar fles. Zo rijgen de dagen zich aaneen en groeit hij meer en meer uit tot een mannetje dat steeds vaker lacht en met blije en trotse ogen ontdekt dat het geweldig is om op zijn buik te liggen.
Zijn naam is Sam en zijn leven is een feest. Ik had nooit kunnen denken dat de tweede kleinzoon me zo kon ontroeren, na de eerste kleinzoon die me al zo dierbaar is geworden.
Geen kind lijkt op de ander, geen kleinkind lijkt op zijn grote broer. Want Sam maakt me blij en geeft me rust, misschien wel vooral door de tevredenheid die zijn ogen uitstralen.
Als hij om half acht in de ochtend naast me in bed wordt gelegd, kijkt hij me met grote ogen aan en voel ik me de rijkste mens ter wereld. Dat gevoel wordt alleen maar rijker wanneer ik een uur later met de wandelwagen boodschappen ga doen.
Langs de slager, de groenteboer en de bakker. Mijn gebruikelijke rondje op zaterdagmorgen. De boodschappen doen er eigenlijk niet toe, het blije gezicht van mijn kleinzoon des te meer. Deze zaterdagochtend mag eeuwig duren, met het geluk dat me toelacht vanuit de wandelwagen.
