Door onze vaste columnist Leo Fijen
De mooiste woorden worden soms op de meest onverwachte plekken en momenten uitgesproken. Ik ben het hele weekend op doortocht en reis van Maarssen via Brielle naar Rome.
Ik ontmoet op zaterdag en zondag talloze boeiende mensen en hoor inspirerende verhalen die mijn hart raken. Maar het mooiste verhaal komt tot mij op een verloren maandagochtend in de vergetelheid van een koffiekamer.
Daar wacht een grootvader op mij om zijn verhaal over het jubileum van de basiliek van Hengelo te vertellen. Hij mocht dat jubileum met anderen organiseren en is er nog vol van dat de kerk de deuren opende voor jongeren en tieners.
Zo zou het vaker moeten zijn, zo zou geloof moeten uitnodigen naar ieder die langskomt. Dan zou hij ook minder twijfelen over dat geloof.
Want die twijfel is er in zijn hart, naast alle betrokkenheid. En toch heeft die twijfel niet het laatste woord, want soms zijn er tekenen van de overkant en van hogerhand.
Hij vertelt dan over zijn kleindochter Afke, die begin 2013 geboren werd als een meisje met het syndroom van Down en heel welkom was in het gezin van zijn dochter.
Dat meisje had het moeilijk in het begin, behoefde verzorging in het ziekenhuis en kwam na een paar maanden thuis. Grootvader zag toen hoe het hele gezin zich over dit meisje ontfermde en herkende daarin de zorgende liefde van God.
Die liefde bleef toen Afke na een operatie weer in het ziekenhuis moest worden verzorgd en het uiteindelijk niet redde. Ze stierf, nog geen jaar oud, en werd begraven in oktober.
Grootvader zag toen van dichtbij hoe zijn dochter getekend werd door verdriet, maar tegelijk een voorbeeld was van liefde door de dood heen.
De uitvaart zou grootvader nooit meer vergeten. Afke werd op een grauwe oktoberdag in een witte mand naar haar graf gedragen door haar ouders. En juist op dat moment brak de zon door het wolkendek.
Alsof God zelf alle tranen wilde drogen. Grootvader wist toen dat op de moeilijkste momenten niemand alleen gelaten wordt. Zijn dochter en haar man niet, maar ook Afke niet. Want de hemel raakte even de aarde.
