Door onze vaste columnist Leo Fijen
Ik verdeelde mijn aandacht tussen twee scholen: Sancta Maria, op de grens van Haarlem en Heemstede, en het Triniteits lyceum, op de grens van Haarlem en Over veen.
Op die laatste school gaf ik de minste uren, maar ontmoette ik de markantste leerlingen. Een van hen was een brutaal kereltje, van Italiaanse komaf en het hart op de tong. Zijn vader was pizzaboer en de zoon leerde daar hoe hij geld kon verdienen in het familierestaurant.
Hij gaf zijn ogen goed de kost en hij leerde op school om bij alles vragen te stellen. Zijn naam ben ik nooit vergeten, zijn gezicht ging jaren met mijn geheugen mee. Zo’n opvallende leerling maak je niet elke dag mee, zo’n naam ook niet. Mino Raiola heette hij.
Dat kereltje van twaalf jaar oud met die nieuws gierige ogen wist alles van voetbal en had al snel door dat je daar veel geld kon verdienen. Hij maakte van zijn hobby zijn beroep en werd voetbalmakelaar.
Van een kleine jongen die bemiddelde tussen spelers bij HFC Haarlem werd hij de grootste makelaar in Europa en misschien wel in de wereld. Ibrahimovic, Van Bommel en Balotelli zijn zomaar een paar namen van topvoetballers die tot zijn stal behoren.
Het gaat mij nu niet om de vraag of het normaal is dat een makelaar zo veel en zo makkelijk geld verdient. Het gaat nu evenmin over de vraag of deze handel in mensen nog wel ethisch aanvaardbaar is. Het gaat mij om iets anders.
Vorige week ontmoette ik hem in de redactieruimte van Jinek. De begroeting was allerhartelijkst, het jongetje van toen was nog precies dezelfde. Dat vond ik het meest opmerkelijke: het lefgozertje was niets veranderd, ook niet in zijn liefde voor Haarlem.
Zijn miljoenen op de bank rekening, zijn huizen in diverse landen en zijn status in de voetbalwereld hadden geen ander mens van hem gemaakt. Sterker nog: die schatrijke makelaar vertelde me dat hij meer van de stad Haarlem was gaan houden naarmate hij vaker over de wereld reisde.
