Door onze vaste columnist Leo Fijen
Voor telefoonnummers gebruik ik nog steeds een ouderwets klein boekje dat overal mee naar toe kan. Maar er is één nummer dat ik nooit hoef op te schrijven. Waar ik ook ben en hoe het ook met me gaat, ik kan dat nummer zo opdreunen. En dat terwijl ik de cijfers al acht jaar niet meer heb ingetoetst.
Het gaat om het telefoonnummer van mijn vader en moeder. Reeds acht en tien jaar dood, maar als het zou moeten kan ik hen zo bellen. De reden is simpel. Wat ooit je ouderlijk huis was, gaat nooit meer uit je systeem. Waar ooit je wieg heeft gestaan, daar is vaak je diepste geborgenheid te vinden.
Dat heet thuis en dat raakt aan je meest intieme gevoelens. Dat is bij mij het geval, maar ook bij veel anderen, zelfs als ze op leeftijd zijn.
Misschien is dat gevoel wel sterker wanneer je wat ouder wordt. Wellicht besef je dan beter wat je vader en moeder hebben ervaren op de verschillende momenten van het leven.
Ik ben in een verpleeghuis in het oosten van het land en luister naar verhalen van ouderen over hun leven. Ze wonen op de afdeling somatiek en kunnen goed verwoorden wat ze voelen bij het woord thuis.
Een welbespraakte vrouw van 94 jaar oud kent maar één thuis: dat is de plek waar ze in Den Haag woonde en werkte. Weer een andere vrouw komt uit Schiedam, maar voelt zich thuis op haar kamer in het verpleeghuis.
Een markante oude heer uit Friesland woont nu een paar jaar in het verpleeghuis, maar geeft een heel andere definitie van thuis: daar waar zijn vrouw is. Thuis heeft dus verschillende betekenissen.
Thuis is dus niet voor iedereen vanzelfsprekend. Thuis is voor mij het dorp waar ik woon, de kerk waar ik het geloof vier en de naasten waar ik mezelf kan zijn. En thuis is de herinnering aan mijn ouders. Ze wonen niet meer in Heemstede, maar in mijn hart. Daar zijn ze voor altijd dicht bij me. En bellen is niet nodig, want ze praten elke dag tegen me. Dat is het mooiste geschenk dat bestaat.
