Door onze vaste columnist Leo Fijen
Vandaag is het precies acht jaar geleden dat mijn vader is gestorven. Ik schrijf deze woorden een etmaal na Koningsdag. Ik zit boven op mijn kamer en kijk naar zijn foto, zoals ik ook vaak aan hem denk. Mijn vader gaat nooit meer weg uit mij, zeker niet als ik word aangesproken op de gelijkenis met hem.
Zo zat ik op de ochtend van Koningsdag in de grote kerk van Haarlem toen een vrouw op mij toeliep. Ik had haar eerst niet herkend, maar zij mij wel. ‘Zo, jij begint ook steeds meer op je vader te lijken. Ik dacht even dat ik hallucineerde, want ik zag echt je vader. Maar jij bleek het te zijn’, aldus de vrouw die bij nader inzien een goede vriendin van mijn familie was.
Ik had iedereen in de oude Bavo verwacht, maar niet deze dierbare vrouw, die kort geleden haar man verloor op veel te jonge leeftijd. Ik vroeg haar hoe ze het maakte. Ze antwoordde stevig en moedig dat ze haar weg zocht.
Ze maakte daarna duidelijk dat het verdriet haar nog te veel was. Want de tranen stonden in haar ogen. Die zeiden genoeg. Ik wilde weten waarom ze op dit vroege tijdstip in de kerk was. ‘Mijn kleinkinderen’, lachte ze door de tranen heen. ‘Die mogen op Koningsdag hier zingen. En ze vinden dat oma daar bij hoort te zijn’, zo vervolgde ze, waarna ze haar kleinkinderen begroette.
Ik keek van een afstand toe en zag de liefde van oma voor haar kleinkinderen, maar ik zag ook hoe het leven van de overleden opa doorgaat in de kleinkinderen.
De dood staat nooit op zichzelf. Ook niet in mijn leven, want na de mooie opening in de Bavo reed ik naar mijn jongste zus in Heemstede om haar te feliciteren met haar kleinkind.
Rond de sterfdag van mijn en haar vader was ze oma geworden. Grootmoeder van een jongen van acht pond die luistert naar de namen van Thijs Albert en Bernard, een nieuw leven op de sterfdag van onze vader. Hij is niet dood en leeft verder in zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen.
