Door onze vaste columnist Leo Fijen
Soms krijg ik brieven die me stil maken. Een vrouw schreef me over haar moeder die al vier jaar ernstig ziek was en als door een wonder haar 90ste verjaardag had gehaald.
Moeder wilde haar kinderen bedanken voor de zorg die ze genoten had. Dus toen haar verjaardag in het huis van haar dochter gevierd werd, schonk ze geld om een magnoliastruik te kopen.
Die staat inmiddels in de tuin. Juist op het moment dat er knoppen in de struik zichtbaar werden, stierf moeder toch nog onverwacht.
Kinderen en kleinkinderen waren bedroefd en terneergeslagen, maar zagen in de knoppen een teken dat hun moeder voortleefde.
Bij de voorbereiding van de uitvaart kwamen alle emoties van de afgelopen jaren naar boven en was het verdriet intens. Op de dag van het laatste afscheid zocht haar dochter daarom naar een teken van hoop en moest toch weer aan de magnolia denken.
Ze sprak uit wat in haar hart leefde: wat zou het mooi zijn als juist vandaag de magnoliastruik in de tuin zou bloeien. Maar ze wist dat dit niet kon vanwege de extreme kou in het voorjaar.
Ze bleef er echter wel op hopen als een teken dat haar moeder verder zou leven bij God en gekend zou blijven aan de magnoliastruik.
Toen de kinderen en kleinkinderen op de dag van de uitvaart op weg waren naar de laatste rustplaats van hun moeder, regende het pijpenstelen. Haar dochter had daarom alle hoop op bloesem laten varen.
Juist op dat moment viel haar oog op een magnolia achter het graf, een andere struik dan in de tuin. Maar deze bij het graf stond wel in volle bloei.
De doden spreken tot ons, maar blijkbaar altijd op een andere manier en op een andere plek dan we denken. Haar moeder was dood en begraven en toch niet ver weg. De dochter leerde bij het afscheid dat God ons bij de hand neemt, in kleine tekens.
En het is aan ons om zo te leven dat we die tekens zien en herkennen. Zo kan de bloesem van de magnolia bij het graf een levende herinnering zijn aan moeder.
