Door onze vaste columnist Leo Fijen
Het is een grauwe woensdagochtend in het begin van januari. Ik zit thuis nog wat te werken wanneer de bel gaat. Mijn kleinzoon van vier jaar staat voor de deur. En hij heeft een dringend verzoek.
Of ik hem even naar school wil brengen. En of ik zijn kleine broer in de wandelwagen mee wil nemen. Zo’n verzoek hoef je maar één keer te krijgen. Dus schiet ik in mijn jas, doe mijn das om en zoek de wandelwagen op.
Voor me loopt mijn oudste kleinzoon, met rugzak om. Hai Fedde, roept een klasgenoot. Dag Fedde, lacht een moeder tegen hem.
Intussen horen we de bel al gaan. Is niet erg, opa. Dat is de bel voor de grote kinderen. We zijn op tijd, weet die jongen van een paar turven hoog zeker.
Op het moment dat hij nog eens wordt gegroet, wordt een andere bel geluid. Deze bel is voor mijn klas, hoor ik hem zeggen.
We zijn inmiddels dicht bij de ingang. En we banen ons een weg door een grote groep moeders die allemaal hun kinderen naar school brengen.
Op dat moment schiet het door me heen dat ik vroeger nooit naar school werd gebracht. Ik ging zelf, elke dag. Mijn moeder stond nooit bij school, hoe klein ik ook was.
De tijden zijn veranderd. Bij de klas zet hij zijn rugzak neer, hangt zijn jas op en wil dan nog maar één ding: zijn opa voorstellen aan juf Els.
Mijn kleinzoon van vier jaar staat te trappelen van ongeduld en introduceert me dan bij zijn juf. Het is voor hem het hoogtepunt van de dag. Want hij wil niets liever dan dat allen die hem dierbaar zijn bekend zijn bij zijn juf.
Als ik hem een kus geef, vraagt hij of ik ook wil zwaaien bij het raam. Dat doe ik graag, hij zwaait vol overgave terug. Dan loop ik met zijn kleine broer Sam terug naar huis, door het park.
Net op dat moment breekt de zon door het wolkendek en begint het tegelijk te regenen. De hemel gaat letterlijk en figuurlijk open. Ik voel me een gezegend mens.
