Door onze vaste columnist Leo Fijen
Aan massaliteit heb ik een broertje dood. Winkelen in een te drukke straat of warenhuis of geen uitweg zien te midden van de massa na afloop van een voetbalwedstrijd.
Ik voel me nooit op mijn gemak en wil eigenlijk zo snel mogelijk weg. Weg van de mensen, weg van de massaliteit, weg van het gevoel geen kant meer op te kunnen. Soms, heel soms zijn er plekken waar heel veel mensen bij elkaar zijn en ik dat gevoel toch niet heb.
De laatste keer dat ik dat heb ervaren, was op een woensdag in november. Al weer bijna een jaar geleden zat ik op een overvol Sint-Pietersplein met tientallen andere Nederlandse pelgrims te wachten op de paus.
Het was het gebruikelijke tafereel bij de audiëntie op woensdag. Ruim tevoren werden we al verwacht en kregen we onze plekken niet ver van het podium. Het regende pijpenstelen, er was geen ontkomen aan nattigheid en verzopen gevoelens.
En toch werd de stemming er onder die tientallen pelgrims geen seconde minder om. Eindeloos wachten in de regen, hopeloos nat worden, als een stipje opgaan in die steeds groter wordende massa, maar het kon me niet deren die woensdag in november.
Helemaal niet toen paus Franciscus arriveerde en zich van de regen ook niets aantrok. Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik het op het Sint-Pietersplein in Rome juist fijn vind om deel te zijn van die grote hoeveelheid mensen. En ik denk dat ik het weet.
Ik mag delen in iets dat groter is dan mezelf, ik mag delen in een wereldwijde gemeenschap en eeuwenlange traditie. Dat maakt me tot een rijk mens.
Ik hoef helemaal niets van mezelf, kan niet anders dan mezelf relativeren en mag gewoon aansluiten. En daar leer ik over barmhartigheid en gerechtigheid en kom op adem in de schoonheid van de liturgie.
Eind september ga ik weer naar Rome, op een bedevaart speciaal voor KRO-leden. Wie dat unieke en bevrijdende gevoel op het Sint Pietersplein wil ervaren, kan nog steeds mee. Kom mee naar Rome en deel in iets dat groter is dan uzelf.
