Door onze vaste columnist Leo Fijen
Twee dochters moesten aan het einde van het afgelopen jaar afscheid nemen van hun hoogbejaarde moeder, die de gezegende leeftijd van 90 jaar had bereikt. Maar leeftijd doet er niet toe bij afscheid en verdriet. Want het was hun moeder die ze uitgeleide moesten doen. En daarmee viel het laatste deel van het ouderlijk huis weg.
De dochters waren blij dat het lijden voorbij was voor hun moeder, maar wisten ook dat ze hun moeder zouden missen. Daarom was dat laatste afscheid toch een emotioneel moment.
Het gebeurde op een ijskoude zaterdagmiddag. Ze begeleidden hun moeder toen zij voor de laatste keer het zorgcentrum verliet. En ze werden geholpen door hun mannen en kinderen.
Ik deed wat boodschappen op ons dorpsplein en keek van een afstand toe. De lucht oogde dreigend zwart van storm, regen, hagel en sneeuw, de lijkwagen paste precies in dat decor.
De dochters deden hun moeder uitgeleide in hun mooiste kleren en werden bijna weggeblazen door de storm en de regen. De kist met moeder werd waardig de auto in geschoven.
En juist toen gebeurde het. Dwars door alle winterse omstandigheden heen verscheen er een levensgrote regenboog aan de horizon. Ik zag het gebeuren, de dochters en hun mannen zagen het ook. Ze konden hun ogen niet geloven, keken elkaar aan en dachten allen hetzelfde.
Juist op dit moment van verlatenheid en rouw brak de regenboog door storm en hagel heen. Alsof de hemel de aarde even wilde troosten, alsof God juist nu tot de dochters wilde zeggen dat ze niet alleen gelaten werden.
Na de boodschappen haastte ik mij naar het crematorium. Daar vertelden de dochters over deze troostende ervaring. Hun mannen voegden er nog wat aan toe. Ze hadden een foto willen maken van de regenboog. Maar net toen ze klikten, was de regenboog verdwenen.
Ze gaven daar hun eigen betekenis aan: God is niet in een foto vast te leggen.
