Door onze vaste columnist Leo Fijen
Zuster Dorothea is al vijftig jaar een vaste klant in het verpleeghuis waar ik regelmatig kom. Ik drink daar koffie met de bewoners, begeleid er vieringen en mag daar zijn om het jaar af te sluiten.
Dat is altijd een bijzonder moment: op Oudejaarsdag zijn om drie uur bewoners en hun familie in de kapel bij elkaar om te danken voor de achterliggende maanden.
De kapel is dan omgetoverd tot een zee van licht, want in het midden van de donkere dagen steekt iedere bewoner dan een kaars op: om te danken voor het leven in 2014 en te vragen om zegen over het nieuwe jaar.
Zuster Dorothea zit altijd rechts achterin, vlak voor de ingang. Ze overziet alles, houdt iedereen een beetje in de gaten en doet actief mee in de gebedsdienst rond het einde van het jaar.
Ooit is ze als vrouwelijke religieuze hiernaartoe gestuurd om te werken in de huishoudelijke dienst. Dat heeft ze heel lang gedaan, met een overgave en trouw die toen heel normaal waren en nu een lintje verdienen.
Ze werkt al enige tijd niet meer, beperkt als ze wordt door de problemen met haar gezondheid. Het enige wat ze nog kan is de dagelijkse zorg voor de schapen achter het verpleeghuis. Soms heeft ze het moeilijk en blijft ze op haar kamer op de tweede etage.
Daar gebeurde laatst iets opmerkelijks. De zuster die zo van dieren houdt, kreeg zomaar bezoek van een jonge poes. Die kwam aanlopen op de sterfdag van haar vader en is niet meer weggegaan.
Er staat sindsdien een kattenbak op haar kamer, er is ruimte gemaakt voor bakjes met eten en er is ook een slaapplaats gereserveerd voor de poes. Die brengt de nacht steevast door op het bed van zuster Dorothea.
Zij prijst zich gelukkig, want ze heeft er een maatje bij gekregen. En ze vindt het geen toeval dat dit haar werd geschonken op de sterfdag van haar vader. Voor zuster Dorothea kon het jaar niet beter beginnen. Daarom hebben we 31 december getoost op dit nieuwe en kleine geluk in haar leven.
