Door onze vaste columnist Leo Fijen
Op een grijze vrijdag rond de feestdagen ben ik eerder thuis om op de kleinkinderen te passen.
Mijn vrouw zingt van de ene naar de andere uitvoering met haar koor en kan dus niet doen wat ze meestal met veel plezier oppakt: er zijn voor de kleine mannen Fedde en Sam.
Ik heb afgesproken op tijd thuis te zijn en merk dat het me moeite kost. Ik kom moeilijk los van de beslommeringen op mijn werk: het afscheid van de collega’s van RKK en het einde van 60 jaar kerkelijke omroep RKK.
Het houdt me bezig, net zoals een aantal andere zorgen. Want er blijft maar veel gebeuren op het werk. Ik voel aan mijn lijf dat het me niet in de koude kleren gaat zitten. Ik voel me machteloos en slaap er slecht van.
Zo ga ik de feestdagen in en rijd ik somber naar huis om op mijn kleinkinderen te passen.
Daar tref ik het niet want de kleinste van ruim 1 jaar wil niet slapen, is verkouden en heeft het niet naar zijn zin. Ik weet dat de komende uren eindeloos lang gaan duren en neem direct een besluit: ik zet hem in de wandelwagen, doe bij zijn oudere broer de jas aan en ga lekker door het dorp wandelen.
We zijn een uur de hort op wanneer ik goede vrienden ontmoet die me op de koffie vragen. Die kans laat ik me niet ontnemen.
Daarom zit ik even later aan de koffie en zie ik iets wat ik niet eerder heb meegemaakt. De kleine Sam heeft genoeg van het kruipen, gaat staan, vindt zijn evenwicht en zet heel voorzichtig de ene na de andere stap.
Hij loopt van de keuken naar de trap, voor de eerste keer. Hij kraait het uit van plezier. En ik die bijna nooit oppas, ben er getuige van.
Op een dag en in een week dat alles lijkt tegen te zitten, geeft mijn kleinkind me dit geschenk: ooggetuige van zijn eerste stappen.
Het is een mooie les voor het nieuwe jaar. Wanneer alles donker lijkt, breek toch het licht door. Met dank aan Sam die leert lopen.
