Door onze vaste columnist Leo Fijen
Sommige mensen hoeven niets te zeggen om toch indruk te maken. Ze imponeren door hun bescheidenheid en nederigheid, ze vallen op door hun niet nadrukkelijke kleding en ze frapperen door hun ogen.
Voor me staat een man die aan al deze voorwaarden voldoet. Ik heb hem nog nooit ontmoet, ik had alleen nog maar zijn naam gehoord. En ik weet dat hij de hulpbisschop van Rome is en daarmee verantwoordelijkheid draagt voor 70.000 Romeinen in het hart van de stad.
Hij heet Matteo Zuppi en is herder in de stad waar hij geboren is, op nog geen 200 meter van de Sint Pieter. Voor hem ben ik op een mooie zondag in september naar Rome gekomen, naar de kerk der Friezen.
Als hij binnen komt, is hij onmiddellijk aanwezig. Hij draagt sjofele kleding, hij sjokt een beetje door de kerk en hij spreekt met zachte stem. En toch maakt hij indruk, omdat hij in alles laat zien dat het niet om hem gaat.
Zijn kleren, zijn houding en zijn woorden hebben geen ander doel dan te verwijzen naar de ander. Zulke mensen kom ik niet vaak tegen.
Matteo Zuppi is een bijzondere man die voor de armen kiest. Hij is niet te beroerd om ook letterlijk te helpen met het repareren van daken of met het ophalen van eten.
Deze hulpbisschop wil niet aan kant blijven staan, want niemand leeft op een eiland. Hij spreekt de woorden uit op een moment dat in Europa landen met elkaar ruzie maken over de opvang van vluchtelingen.
Deze Matteo Zuppi kiest juist voor de vluchteling. Hij wil geen toeschouwer zijn en hij kan niet onverschillig toekijken. Hij doet dit vanuit zijn geloof want dat roept op tot hulp aan de minsten onder ons.
Zo is hij er voor de ander om in die ander het gelaat van Christus te zoeken. Daar leeft hij van en voor.
Met ogen die compassie hebben voor de naaste en meer spreken dan zijn stem. Wie deze bijzondere man wil zien, moet op 27 september naar geloofsgesprek en viering kijken en op zijn ogen letten. Dat zijn ogen van naastenliefde.
