Column Leo Fijen: Mooiste tijd

Leo Fijen is hoofdredacteur Journalistiek en Levensbeschouwing bij KRO-NCRV. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden. Deze week: de mooiste tijd.

Door onze vaste columnist Leo Fijen

Op een koude zaterdagavond in de zomer ben ik terug op de plek waar ik mijn eerste wedstrijd voetbalde.

Op de rand van Haarlem en Santpoort ligt het sportcomplex van RKSV Onze Gezellen. Daar fietste ik als jongetje van negen jaar naartoe om te gaan trainen op woensdag en te voetballen op zaterdag.

Tesselschadestraat, Muiderslotweg, Rijksstraatweg, de rotonde naar de Dijkzichtlaan en de oversteek naar het grasveld. Het was een droom om eindelijk wedstrijden te mogen spelen.

Ik moest van mijn moeder eerst naar de padvinders en mocht pas op mijn negende jaar lid worden van Onze Gezellen. Dat klinkt onvoorstelbaar in deze tijd wanneer kinderen van vier en vijf jaar al aan kaboutervoetbal doen.

Te vroeg, vind ik. Want als ze tien jaar oud zijn, hebben ze geen zin meer. Ik was bijna tien jaar en stond te popelen. School, kerk en straat waren een intermezzo voor het enige wat telde: de fietstocht naar het voetbalveld en daar nooit meer willen weggaan.

Het was mijn jeugd in Haarlem-Noord, het is nog steeds de mooiste tijd van mijn leven. Dat besef ik pas vijftig jaar later.

Hoeveel wedstrijden ik ook in het eerste team heb gespeeld en hoeveel krakers ik daar heb mogen winnen, niets wint het van het jongetje in mij dat droomde van doelpunten, dat genoot van een passeerbeweging en dat voor zich uit staarde in de kleedkamer.

En nooit kwam er een auto aan te pas; we deden alles op de fiets, naar Beverwijk, naar Hoofddorp en Heemstede, naar Zandvoort en IJmuiden. We vonden het de normaalste zaak van de wereld, op de fiets naar een uitwedstrijd.

En geen vader die meeging, wel een leider die ook op de fiets was. We leerden alles zelf te doen en we hadden de fietstocht terug naar huis om een nederlaag te verwerken. Zo heeft voetbal me gevormd als jongen en tiener, zo heeft sport me geleerd om rekening te houden met een ander.

Dat flitst allemaal door me heen als ik terug ben bij Onze Gezellen, dat viert dat al 90 jaar lang kinderen zoals ik gevormd zijn voor het leven.