Door onze vaste columnist Leo Fijen
Oorverdovend stil. Dat is het na haar dood, nog geen twee maanden geleden. Stiller dan stil, zo voelt dat na het overlijden van een van de kraamverzorgsters van het eerste uur in Brabant.
Ik luister naar de gebroken stem van haar zoon. Die weet wat het is om afscheid te nemen en mensen te begeleiden op de drempel van leven en dood.
Want hij is pastoor in een grote parochie. Maar ook een pastoor gaat stamelen wanneer het om zijn eigen moeder gaat. Sterker nog, hij weet nu weer uit eigen ervaring hoeveel pijn het doet om je vader of moeder los te moeten laten.
Daarom neemt hij de tijd om te rouwen. Hij vertrekt naar de Belgische kust om op adem te komen. Voordat hij afscheid neemt, geeft hij mij het bidprentje.
Ik kijk naar een foto van zijn moeder die een roos vasthoudt. Nog voordat ik er iets over kan vragen, vertelt de pastoor het verhaal achter de foto.
Zijn vader is al veertien jaar eerder gestorven en had voor zijn dood rozenstruiken in de tuin geplant. Zijn moeder had die struiken altijd gekoesterd.
En het wonderlijke was dat de rozen maar bleven bloeien, op de gekste momenten van het jaar. Het leek wel alsof de rozen vader levend wilden houden door de dood heen.
Daarom is het bidprentje van zijn moeder ook een ode aan vader en aan de verbondenheid door het sterven heen, vertelt de pastoor.
Nog geen vijf dagen later ben ik in het hoge Noorden en hoor daar eenzelfde verhaal van een koordirigent. Die verloor zijn moeder al heel lang geleden. Hij was nog maar zeven jaar toen zijn moeder stierf.
Zijn vader zette toen op de vensterbank voor het raam een clivia. Dat was de lievelingsplant van moeder. Kort geleden kwam het ouderlijk huis in de verkoop en ging de koordirigent nog één keer kijken.
Het huis was leeg en verlaten, op een bloeiende clivia op de vensterbank na. De koordirigent moest zijn tranen wegslikken en wist het toen zeker. Zijn moeder is na al die jaren nog heel dichtbij en meer dan ooit verbonden met haar kinderen.
