Door onze vaste columnist Leo Fijen
Ze wist dat haar dagen geteld waren en dat het uur van de dood nabij was. Maar ook toen was er een lichte glimlach op haar gezicht.
Het gebeurde op een zondagochtend in de verborgenheid van haar kleine kamer in het verpleeghuis. Ik probeerde haar te bedanken voor de blijheid die ze had gedeeld met de bewoners en het personeel.
Ze kon niet meer praten en gebaarde met haar handen dat zij juist dankbaar was voor alle goedheid die ze had ervaren. Dat was tekenend voor deze oude vrouw, haar open handen naar iedereen toe. Ze dacht zeven jaar geleden bij haar komst dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Maar dat duurde veel langer, met dank aan haar open handen.
Ze kon daar niets mee, gespalkt als ze waren. Ze was niet eens in staat haar handen te vouwen. Bidden met gesloten handen was onmogelijk, zo gewond waren haar vingers. Daarom trad ze iedereen tegemoet met open handen.
Die reikten verder dan haar fysieke ellende, die waren tekenend voor haar hart. Zo beperkt als deze oude vrouw was in haar gezondheid, zo ruimhartig was ze in haar geest. Ze sloot vrede met haar beperkingen en pijn en vond zo de ruimte en de vrijheid om mensen te verbinden.
Aan haar sterfbed vertelde haar nicht dat in haar doopnamen de roeping van haar leven besloten lag. Ze was niet vernoemd naar vader of moeder. In haar doopnamen werd verwezen naar beide families. En zo leefde ze ook: open naar iedereen, verbindend waar dat ook maar kon.
En daarmee werd ze ook vrij om te leven met de pijn dat haar geen kinderen geschonken waren. Zelfs daar sloot ze vrede mee. En dan verwees ze naar haar nichten die haar als trouwe kinderen bleven opzoeken in het verpleeghuis.
Tot aan haar sterven toe, want haar nicht waakte dag en nacht bij haar. Met dat beeld nam ik afscheid van haar, op een zondagochtend. Een dag later stierf ze. Met open handen.
