Door onze vaste columnist Leo Fijen
Als het op zondagmiddag bij ons thuis te lang duurt voordat hij zijn warme eten krijgt, dan wordt hij vervelend.
En als hij ook de laatste fles nog niet ziet komen, dan kruipt hij ondeugend in de richting van alles waar hij niet aan mag zitten.
Hij koerst dan met een glimlach op de radio af en trekt de beschermhulzen van de speakers naar beneden.
Ik heb het natuurlijk over mijn kleinzoon Sam, bijna een jaar geleden geboren en op ontdekkingstocht in het leven.
Ook op zondagmiddag wanneer zijn vader, moeder en broertje bij ons thuis het weekend afsluiten en blijven eten. Sam is net als alle leeftijdgenoten een kind van de klok en trekt aan de bel als hij trek begint te krijgen.
Dat is voor mij altijd het moment om hem op te pakken en in mijn armen mee naar buiten te dragen. We gaan dan naar de vijver voor ons huis: eendjes kijken.
Sam vindt dat prachtig. Hij zwaait met zijn kleine armen, kraait het uit van plezier, maar wordt soms ook helemaal stil van eendjes die zijn kant uitkomen.
Als hij dan voor zich uit staart, geef ik hem kleine kusjes en vraag ik heel zachtjes of opa ook een kusje krijgt.
De hele zomer blijft hij gefascineerd naar de eendjes kijken en geeft hij nog niet een begin van kusjes.
De laatste zondag van de zomer is alles anders. Als ik hem voor de zoveelste keer om een kusje vraag, kijkt hij me lachend aan en probeert me op zijn kinderlijke manier onbeholpen te kussen.
Ik kan het niet geloven. Begrijpt hij nu echt wat een kusje betekent? Dus vraag ik het hem nog eens bij de dierenweide.
Eerst geeft hij niet thuis, maar dan ineens draait hij zijn hoofd om en wil me een kusje geven, met zijn mond open.
Ik druk hem tegen me aan, kleine Sam die nog één jaar moet worden en het mooiste cadeau al zelf uitdeelt.
Kleine gebaren zijn grote gebaren. Ofwel hoe een kleine kus een grote stap in zijn kinderleven is en opa het mooiste moment van de week bezorgt.
