Door onze vaste columnist Leo Fijen
Soms waarschuwt je lichaam dat je rust moet nemen. En het gebeurt van het ene op het andere moment. Je ontspant jezelf wat na een drukke periode en je denkt eindelijk toe te komen aan zaken die lang bleven liggen. Juist dan trekt je lichaam aan de bel. Als een dief in de nacht.
Zo ging het bij mij letterlijk. Na drukke maanden zat ik op een maandagavond in mijn dorp te vergaderen, toen ik me ineens koud en warm tegelijk voelde en van onbehagen niet wist hoe ik moest zitten. Stilletjes ben ik weggeslopen om thuis onmiddellijk mijn bed op te zoeken.
Diep van binnen wist ik het toen eigenlijk wel: griep. Oftewel mijn lichaam trok aan de noodrem. Na een nacht vol koude en warme gevoelens dacht ik dat ik het ergste wel had gehad. Ik belde mijn baas en vertelde hem dat ik woensdag weer op mijn werk zou zijn. Niets was minder waar.
Het ergste moest nog komen. Dinsdagnacht zal ik voorlopig niet meer vergeten. Zo ziek had ik me in tijden niet gevoeld. Niet in de nacht, niet overdag. Een wankel en belabberd gevoel, niet willen en kunnen eten, steeds weer willen slapen omdat het hoofd als een blok beton voelt, en denken dat het nooit meer overgaat.
Want de derde dag en nacht waren ook beroerd, ondanks paracetamol, veel koppen thee en droge crackers. Pas op vrijdag had ik het gevoel weer terug op aarde te zijn en met vertrouwen te kunnen wonen in mijn eigen lichaam.
Het was de eerste dag dat ik weer even buiten kwam. En het was ook het moment dat ik voor het eerst durfde te erkennen dat het goed was dat mijn lichaam had geprotesteerd. Ik had die dagen van rust en slaap gewoon hard nodig. Zonder de griep was ik als een malloot verder gegaan met werken.
Griep werkt als een handrem: je komt met een klap tot stilstand en je wordt gedwongen om rust te nemen. Een pittige griep is best vervelend, maar herinnert je wel aan de meest wezenlijke zaken van het leven: tijd maken voor jezelf en de ander.
