Column Leo Fijen: Geschenk

Leo Fijen is hoofdredacteur Journalistiek en Levensbeschouwing bij KRO-NCRV. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden. Deze week: een geschenk.

Door onze vaste columnist Leo Fijen

Soms komen de draden van het leven op een wonderlijke manier samen. Op een plek en een moment die juist niet met die draden verbonden lijken.

Ik ben in een klein plaatsje in het Westland en mag te gast zijn bij de protestantse kerk midden in het dorp. Ik ken daar niemand, kom ook zelden in het Westland en weet ook niet wat ik zal aantreffen bij de protestantse broeders en zusters in het geloof.

Ik weet alleen dat in deze winterse dagen christenen bidden voor de eenheid van de kerken. Misschien ben ik daarom juist wel uitgenodigd.

Wanneer ik me op een koude woensdagavond meld bij de gastvrouw, zie ik dat de kerkzaal tot de laatste plaats bezet is. Het is volle bak, zegt mijn gastvrouw enthousiast.

Ik moet lachen om haar gedrevenheid en charme. Maar voordat ik iets wil terugzeggen, heeft ze een verrassing voor me in petto. U krijgt de groeten van Klaas Schilder uit Volendam, zegt ze. Ik vraag haar hoe dat kan. Dit is het Westland, en een protestantse kerk, ver weg van het katholieke Volendam, leg ik haar voor.

Dan vertelt mijn gastvrouw hoe haar man via zijn werk Klaas Schilder heeft leren kennen. En ik vertel dat ik ooit begonnen ben in de sportjournalistiek en daar mocht berichten over de gemeenschap en het sportleven van het vissersdorp.

Klaas Schilder was een getalenteerde middenvelder die jaren later weer op mijn pad kwam bij de Nieuwjaars ramp van Volendam. Want zijn familie werd ook getroffen door de brand.

Ik ben in het Westland en ga jaren terug in mijn leven. Ik ben ineens weer sportjournalist en ik moet ook denken aan alle families van Volendam die een dierbare verloren.

Diezelfde avond hangt Klaas Schilder aan de telefoon. We halen herinneringen op, terwijl ik nog steeds in het Westland ben voor een lezing. Zo komen op een winterse avond in een protestantse kerk vele draden van mijn leven op een en hetzelfde moment bij elkaar.

Alsof ik even geen 59 jaar oud ben, maar alle leeftijden tegelijk. Soms is het leven een wonderlijke samenloop van omstandigheden, een geschenk zonder weerga.